Η πρώτη ποιητική απόπειρα της Βάγιας Χατζηγιάννη αποτελεί μια επιστροφή στους χώρους αναμονής, σε εκείνο το διαρκές «περίμενε» ανάμεσα στο κάποτε, στο τώρα και στο αύριο, όταν πια δεν είναι αρκετό ό,τι έχει δοθεί και ό,τι έχει κατακτηθεί. Μια επιστροφή στον πυρήνα της ύπαρξης. Με αφετηρία την «ανατροπή που έρχεται χωρίς να σε ρωτήσει» οι Χώροι αναμονής αποτελούν μια ποιητική προσπάθεια αντιστροφής. Ο λόγος, «μια βάρκα με ισχνή καρίνα», κωπηλατεί με όλους τους τρόπους, με μόνα σύνεργα μια δίχως τέλος, ρευστή υδάτινη επιφάνεια και το σαγηνευτικό βυθό της. Γιατί ο κόσμος που χυτεύτηκε σε σιδερένια καλούπια αποζητά τώρα τη φλόγα, για να πάρει πίσω την υγρή ροή του. Αποζητά την «τρυφερή ανάμειξη στο δρόμο της ημέρας». * * * ΚΑΡΥΑΤΙΔΑ ΣΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΩΝ ΨΑΡΑΔΩΝ Να περιμένεις και να μην έρχεται να μη συμβαίνει έξω και μέσα σου να βράζει μα εσύ να περιμένεις γιατί το ξέρεις αφού υπήρξε αληθινά στον χρόνο τώρα ανήκει μπλε δίχτυα τα άκρα της σπασμένα μεγάλα μάτια δίχως κόρη και ένα αινιγματικό χαμόγελο μέσα από το μάρμαρο γυαλίζουνε οι λέξεις αυτό είναι μια άσκηση ζωής να προχωράς με σκοτωμένη ελπίδα είναι μια άσκηση θανάτου. ΣΦΙΓΓΑ Ιούλιος, ξηρό φως και σκονισμένος λίβας η πόλη κούφια ελαφρόπετρα και ένας παγιδευμένος ουρανός κρέμεται με θολωμένα μάτια βγήκες από τη σκιά του πάσχοντα νιώθοντας οικειότητα ανάμεσα σε βελόνες βούιζε η μοναξιά μέσα σε μικρά εξάγωνα κελιά που θύμιζαν χαρτόνι φωλιά στο στήθος που έχτισε το κέντρισμα της αγάπης αντήχηση που δεν θα ειπωθεί ποτέ από το ανθρώπινό σου στόμα.