Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο της Έλενας Γιασεμάκη μετά από μερικά χρόνια εύλογης σιωπής. Το βιβλίο αποτελείται από 40 ποιήματα, αποτελεί δηλαδή μία ποιητική συλλογή, που συσχετίζονται μεταξύ τους, αφού τα διαπερνά το ίδιο πνεύμα και η ίδια αισθητική ατμόσφαιρα. Είναι η ποίηση των μεγάλων αυτοκινητοδρόμων γύρω από την πόλη, η ποίηση των αδέσποτων σκύλων, των ανθρώπων που προσπαθούν να κρατηθούν το ξημέρωμα, καθώς πηγαίνουν στη δουλειά τους, από ένα βλέμμα, από μια εικόνα, που θα αποκαλύπτει την αλήθεια για ό,τι μας συμβαίνει και που ποτέ δεν θα την αντιλαμβανόμαστε ακριβώς, είναι η ποίηση των ηττημένων γυναικών, της θλίψης του θέρους, των ανώνυμων, αυτών που δεν αξιώθηκαν τη δημοσιότητα, που δεν τη θέλησαν, δεν την άντεξαν. Μια λυπημένη μητέρα, ένας μετανάστης στην άκρη του δρόμου, ο άνθρωπος που έχασε το λεωφορείο λίγο πριν φτάσει στη στάση, ο άνθρωπος που θα χάνει συνέχεια το ίδιο λεωφορείο, ή εκείνος που περιμένει πάντοτε αλλά σε λάθος στάση, είναι ένας λαθραίος στην καντίνα της Εθνικής Οδού, οι γάτες που ουρλιάζουν για ταίρι, τα αφόρετα φουστάνια στη ντουλάπα, τα φιλημένα ανδρικά δάχτυλα, οι εραστές που αφήνονται εν λευκώ, τα φανάρια που είναι κολλημένα μονίμως στο πορτοκαλί και είναι κυρίως τα ψάρια με τα μεγάλα μουστάκια που χοροπηδούν τις βροχερές νύχτες στο οδόστρωμα, που όντως χοροπηδούν και που αυτές οι εικόνες και σκέψεις είναι άγνωστες στο αστικό τοπίο, συμβαίνουν λίγο πιο έξω από την πόλη, λίγο πιο έξω από τη ζωή όπως την ξέρουμε, όπως τη ζούμε και όπως δεν θα θέλαμε να είναι. Και αυτά τα ψάρια που χοροπηδούν τις βροχερές νύχτες στο οδόστρωμα έξω από την πόλη είναι τα ποιήματα της Έλενας Γιασεμάκη, είναι αυτά τα ίδια τα ψάρια που μεταμορφωμένα σε λέξεις σε στίχους και στροφές, μας καλούν, σύμφωνα με όλες τις κρυφές και ίσως ανομολόγητες επιθυμίες μας, επιτέλους να τα συναναστραφούμε. Και είναι ένα βιβλίο αφιερωμένο στον πατέρα, στον άγνωστο πατέρα, στον υπό διωγμό πατέρα, στον αφανισμένο πατέρα, στον ένοχο πατέρα, στον πατέρα εξιλαστήριο θύμα, στον