«Ποτέ πια» Ο λεπταίσθητος ποιητής Γητευτής και γητεμένος από στοιχειά και δαίμονες του Κάτω Κόσμου Βουτηγμένος στην απέλπιδα και σκοτεινή του θλίψη Καθώς πενθεί τον χωρισμό με τον Θάνατο Από την Φωτεινή Αρχετυπική Αγαπημένη Τραγουδάει με Το Κοράκι Τον εγκλωβισμό της Αιώνιας στο Άχρονο Ψυχής ως ύπαρξης στο υλικό περίβλημα Την στιγμή που συνειδητοποιεί το αμετάκλητο του αποχωρισμού από το σώμα Το αδυσώπητο του τέλους της φθαρτής ύλης Όταν σε τούτο ο Άνθρωπος δεν αφεθεί, ώστε να το αφήσει στον κύκλο της Ροής Όσο η ψυχή φυλακισμένη ενδίδει στην θλίψη που σαν πέπλο τη σκεπάζει βαρύ Όσο Το Κοράκι---αδυσώπητος μάντης και άγγελος σκοτεινός---σκιάζει τη φωτεινή μορφή της Γλαύκας Αθηνάς----τη Γνώση Ο Άνθρωπος ανακυκλώνει την απώλεια στην θλίψη της