Σε αυτήν τη δεύτερη ποιητική του σύνθεση, ο ποιητής ενορχηστρώνει μια «χορεία» λέξεων και συναισθημάτων σε μια σπονδυλωτή αφήγηση ποιητικού οίστρου και πένθους. Με την ευαισθησία ενός μαέστρου του πνεύματος, ο συγγραφέας αντιλαμβάνεται την αναπάντεχη τραγωδία των Τεμπών, χτίζοντας μια γέφυρα ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, τη μνήμη και το χρέος μιας γενιάς νέας και ρέκτειρας. Μέσα από τους αναμενόμενους γλωσσοδέτες της καρδιάς, το «?αρ» ταξιδεύει τον αναγνώστη –διατρυπώντας παντάπασι την υλικότητα της εποχής– σ’ έναν κόσμο υπερβατικό αφήνοντας ανεξίτηλες χαραγές στο υποκειμενικό του γίγνεσθαι.