Όχι, δεν είναι απ τα χρόνια -όχι πως δεν περνούν, μα δεν είναι απ τα χρόνια- ούτε από το βάρος ούτε απ την κούραση ούτε από λάθος στάση σώματος ή ζωής ούτε από τραύμα παιδικό ούτε καν απ τις κακοκαιρίες που έχει διασχίσει. Είναι απ το καρφί που την τρυπά στην πλάτη κάθε που στριμώχνει τον εαυτό της στον τοίχο. Είναι από κείνο το άγριο σφίξιμο στους μύες να σταθεί ευθυτενής την ώρα που καταρρέει να δέσει στη ραχοκοκαλιά τα κομμάτια της μη σκορπίσει γυάλινη και κοπεί θανάσιμα απ τις αιχμηρές αδυναμίες. Είναι απ όσα ανείπωτα κατάπιε σαν χούφτες χάπια που τρυπούν το στομάχι με ένα τραύμα διαμπερές ως την πλάτη. Οι ακτινογραφίες φυσιολογικές. Οι ποιητικές τομογραφίες γεμάτες ενδείξεις μα δεν έχει ειδικευτεί γιατρός να τις διαβάσει κι έτσι ο πόνος εμμένει. Με τον καιρό έγινε σύντροφος, ένα δύστροπο κατοικίδιο που σκάβει με τα νύχια του ως τη σπονδυλική της στήλη λες και την αισθάνεται αιχμάλωτη και προσπαθεί ν ανοίξει σήραγγα να τη λευτερώσει από μέσα της και ν ακουστεί επιτέλους εκείνη η πνιγμένη κραυγή βοήθειας: «Πονάω, μαμά!» * * * Αποστρέφομαι τις τρυφερές μανούλες που χουν για όλα μια παρηγοριά που στέκουν κάτω απ τον σταυρό σου και σου λένε πώς να τον κρατήσεις καλύτερα πώς να σφίξεις τα δόντια και να αντέξεις τον πόνο. Λατρεύω τη μάνα που έρχεται με τα εργαλεία της που σε κοιτάζει κατάματα την ώρα που σφαδάζεις που δε σε ταΐζει στο στόμα σιρόπια, παυσίπονα κι ελπίδες που δε σε χειρουργεί να βγάλει το αγκάθι, τη σφαίρα, την ιδέα που σε πονά. Κάθεται μπροστά σου και σου διδάσκει τη χρήση των εργαλείων σου τα κληροδοτεί και απομακρύνεται γνωρίζοντας πως ο μόνος τρόπος να γλιτώσεις είναι να μάθεις να γιατρεύεσαι μοναχός σου.