Περπατώ στον μακρύ, δύσκολο, τραχύ δρόμο της ζωής μου, μαζί με τους άλλους. Στο διάβα μου, με συναντούν οι λέξεις, κι ένας ΕΡΩΤΑΣ, που τον πίστεψα σημαντικό, μα ήταν ΔΙΕΞΟΔΟΣ… Στο νέο μου ταξίδι, άντρας ΨΗΛΟΣ μου φάνηκε, μα ΝΑΝΟΣ ήτανε και νάνους πολλούς εθώρησα που θεόρατοι υπήρξαν. Και εις μνήμην κάποιου άλλου άντρα έγραψα στην ΤΕΧΝΗ της ΖΩΗΣ. Κι εκτίθεμαι. Και εκδίδομαι, έκτοτε. Και τότε τ’ αποφάσισα, ξανά να εκτεθώ. «ΖΩΗ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ» ονόμασα την έκθεσή μου αυτή. Γιατί σε διδάσκω καλύτερα όσα έχω ανάγκη να μάθω! Με οχτώ ορισμούς ξεκινάμε να ορίσουμε τη ζωή. Ας την ορίσουμε, μπας και τη ζήσουμε! Ζωή διαβατάρικη κι ένα ρολόι αργομετρά. Μα μη γελιέσαι, μετρά! Α! Μην ξεχαστώ. Ευτυχία λέγομαι, όπως πάντα!