ΔΕΝ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ Ξεκούρασε το κεφάλι σου πάνω στο στήθος μου κι άκου πώς συσσωρεύονται τα ερείπια πίσω απ’ τη σχολή του Σαλαδίνου, άκου τα θαμμένα σπίτια της Λίφτα άκου τον κατεστραμμένο μύλο, τα παιδιά που μαθαίνουν ανάγνωση στο ισόγειο του τζαμιού, άκου να σβήνουν τα φώτα για τελευταία φορά στα ψηλά μπαλκόνια της Κοιλάδας του Σταυρού, άκου το πλήθος που σέρνει τα πόδια του, άκου πώς επιστρέφει, άκου πώς παραρίχνουν τα σώματα, άκου πώς ψιθυρίζουν στο βάθος της Θάλασσας της Γαλιλαίας, άκου όπως ένα ψάρι στην Κολυμβήθρα που επιτηρείται από έναν άγγελο, άκου τις ιστορίες των ντόπιων που έχουν κεντηθεί σαν καφίγιες μες στα ποιήματα, άκου τους θρήνους των τραγουδιστριών καθώς γερνάνε, όχι όμως και οι φωνές τους, άκου τα βήματα των γυναικών της Ναζαρέτ που διασχίζουν τον αγρό, άκου το τραγούδι του καμηλιέρη που δεν σταματά να με βασανίζει γιατί πάντα καταλήγει να φεύγει. Άκου τα όλα, και μαζί να θυμηθούμε κι ύστερα πάλι μαζί να λησμονήσουμε όλα όσα ακούσαμε. Ξεκούρασε το στήθος σου στο κεφάλι μου: αφουγκράζομαι το χώμα, ακούω το χορτάρι που απ’ το χώμα ξεφυτρώνει... Χάσαμε το μυαλό μας απ’ την αγάπη και δεν μας μένει τίποτα πια για να χάσουμε.