[…] Αγκαλιασμένοι απολάμβαναν τα κατεκτημένα τους εδάφη. Τα όργωναν και τα θέριζαν, γεύονταν τους καρπούς τους. Στα χέρια του Νίκου η Ελένη ήταν Τροία, ήταν νόστος γλυκός, ήταν Αιγαίο. Είχε ιστορία που χανόταν στους αιώνες, είχε γεωγραφία με βουνά και θάλασσες και μέρη άγρια κι αχαρτογράφητα. Κυλούσαν ορμητικά τα ποτάμια της, γουργούριζαν τα ρυάκια της, άνθιζαν τα λιβάδια της, καρποφορούσαν τα περιβόλια της. […] Γυναίκες. Σύζυγοι, ερωμένες, φίλες, μητέρες. Ερωτευμένες, πικραμένες, κουρασμένες, βιασμένες, τρυφερές, δυνατές, σκληρές. Γυναίκες που τόλμησαν να ερωτευτούν και πλήρωσαν το τίμημα, γυναίκες που φοβήθηκαν να ερωτευτούν και πλήρωσαν βαρύτερο τίμημα. Γυναίκες που έκαναν την αγκαλιά τους ζεστή φωλιά κι άλλες που τη γέμισαν χολή. Γυναίκες που αντιμετωπίζουν τη ζωή με παιδιάστικη διάθεση κι άλλες που, από έφηβες, γίνονται ξαφνικά γριές. Μύθοι, ιστορίες απ’ τα παλιά, ιστορίες σύγχρονες. Μύθοι που ακούγαμε ως παιδιά και νομίζαμε πως η ζωή είναι παραμύθι. Εξοικειωνόμασταν με τον πόνο, την απώλεια, την αδικία, τον έρωτα μ’ έναν τρόπο μαγικό. Ύστερα μεγαλώσαμε, μπήκαμε στην εφηβεία, ακούγαμε τις διηγήσεις των μεγάλων για γυναίκες που αγάπησαν, αδικήθηκαν, κακοποιήθηκαν. «Ω», σκεφτόμασταν, «αυτά συνέβησαν παλιά, εμείς θα το κάνουμε αλλιώς». Ήρθε η εφηβεία και πέρασε, αφήνοντας λιγότερα ή περισσότερα τραύματα. Κάποιες την έζησαν με όνειρα, κάποιες με εφιάλτες. Γίναμε γυναίκες. Γίναμε εμείς οι ηρωίδες των δικών μας ιστοριών. Ό,τι μάθαμε με τρόπο μαγικό έγινε η δική μας πραγματικότητα, των φίλων μας, των αδερφών μας, των γυναικών της διπλανής πόρτας.