Το όνοµά µου είναι Αγνύθα. Εγώ, η Αγνύ. Τι είναι αυτό το µέρος; Αυτό το σπίτι µε τα κλειστά παράθυρα και τους ραγισµένους φεγγίτες. Το µέρος που γεννήθηκα. Εγώ, η Αγνύ. Από τα πρώτα χρόνια της ζωής µου ήµουν µόνη. Δεν γεύτηκα το γάλα της µάνας µου, δεν ένιωσα το ζεστό της χάδι στην πλάτη και το στέρνο. Τις νύχτες έβλεπα σκιές και παραµόνευαν τα τέρατα. Δεν ήρθε να µε σώσει κανείς. Είµαι η Αγνύ. Ούτε η µέρα µου είναι µέρα ούτε η νύχτα µου είναι νύχτα. Ξερνάω τον πόνο µου στον άνεµο, τον σκορπίζω στα σύννεφα και τον καίω στον ήλιο. Χάνοµαι µέσα σε πραγµατικότητες του µυαλού µου. Ελπίζω. Φοβάµαι. Ζω; Το όνοµά µου είναι Αγνύθα. ‘’Η αγνύθα είναι ένα πήλινο ή πέτρινο εξάρτηµα αργαλειού. Μία µικρή πυραµίδα, η οπoία, από τα αρχαία χρόνια έως σήµερα, χρησιµοποιείται ως βαρίδι, προκειµένου να κρατά την ισορροπία κατά τη διαδικασία του πλεξίµατος’’. Σε αυτό το λογοτεχνικό ψυχογράφηµα, η Μυρτώ, µία κακοποιηµένη γυναίκα, σύζυγος του τυραννικού Αργύρη και εγκυµονούσα, έχει αφεθεί σε µία τελµατώδη κατάσταση παρατηρώντας τον εαυτό της παθητικά. Εναποθέτοντας τις απέλπιδες προσδοκίες της στον ερχοµό της κόρης της, την ονοµάζει συµβολικά Αγνύθα. Ρίχνοντας αυτό το βάρος στους παιδικούς της ώµους, ελπίζει πως θα φέρει τις ισορροπίες στην ήδη αρρωστηµένη σχέση της µε τον Αργύρη. Οι προσδοκίες της Μυρτούς γίνονται µία φρικτή προσµονή, εκτός αν…