Στη δέκατη ποιητική συλλογή του ο ποιητής Γιώργος Καλοζώης συναντά και συνομιλεί με τον διασημότερο πιανίστα του 20ού αιώνα, Γκλεν Γκουλντ. Με αφορμή τον «καθήμενο και καθημαγμένο» καλλιτέχνη ο Καλοζώης καταγράφει την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου μπροστά στη ζωή που «δεν μπορείς να την παρακάμψεις». Ο σπαρακτικός πόθος για την αρχέγονη αθωότητα στη Φύση, για τις μεγάλες ανθρώπινες εξερευνήσεις και περιπέτειες εκφράζεται μέσα από λόγο παραληρηματικού παραμυθιού, εικονοποιία εξπρεσιονιστική και αλληγορίες. Ο ποιητής σκηνοθετεί τα μοναχικά πρόσωπά του σε έναν κόσμο παντελώς ανίκανο να τα καταλάβει. Γι’ αυτό και μπορούμε να πούμε πως τα πρόσωπα αυτά είναι ηρωικά. Έχουν να παλέψουν, όχι μόνο με τον εαυτό τους, αλλά και με τους άλλους, σε ένα σύμπαν δυστοπικό και εντελώς άκαρδο. Μέσα από μια μαγεία μυστικιστική ο Καλοζώης γράφει σαν ένας αναρχικός και σαν σαμάνος, προσπαθώντας, πρώτα από όλα, να θεραπεύσει τον εαυτό του από τον πιο βουβό και βαθύ υπαρξιακό τρόμο. Τα ποιήματά του είναι και τα φάρμακά του. Ο ποιητής αντιμάχεται την άβυσσο με όπλα τις λέξεις. Μπορεί οι λέξεις να μην βοηθούν πάντα, αλίμονο όμως αν δεν υπήρχαν. Μόνο με την Τέχνη μπορεί να θεραπευτεί, σε ένα βαθμό, το πανανθρώπινο τραύμα! Μέχρι και την Παραβολή, το ερωτικό ζευγάρι κυκλοφορεί στις ποιητικές του συλλογές. Μαζεμένο στην ύπαρξή του, ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν έχουν δύναμη να αποκτήσουν τα πολλά και δεν αρκούνται στα λίγα. Το μέσα κυριαρχεί. Από την Παραβολή αρχίζει να προβάλλει και το έξω. Οι άλλοι, ο κόσμος, οι αντιθέσεις. Στο Απόκρεω (που βέβαια δεν έχει σχέση με το νάιλον καρναβάλι της γενέθλιας πόλης) κυριαρχεί το έξω, όπως και στις δύο επόμενες συλλογές και στα Έξι μετέωρα ποιήματα (2023), που περιλαμβάνονται στην έκδοση, χωρίς να έχουν στεγασθεί σε άλλη συλλογή.