«Ο σκοπός της γυναίκας είναι ο γάμος κι η οικογένεια. Εμείς θα σου τον βρούμε τον γαμπρό και το καθήκον σου θα ναι να τον υπηρετείς. Πού ακούστηκε γυναίκα να μαθαίνει πολλά γράμματα; Και που πας σχολείο πολύ σου είναι. Μου φαίνεται πήραν τα μυαλά σου αέρα». Δε με ένοιαζε όμως ό,τι κι αν έλεγε. Είχα τον πατέρα μου συμπαραστάτη μου σε κάθε καβγά μας. «Αχ, βρε Μανόλη δεν της βρέχεις και εσύ καμία, μπας και βάλει μυαλό; Ονειρεύεται γράμματα και μεγαλεία, κορίτσι πράμα», μονολογούσε κι εκείνος γελούσε μαζί της. «Παιδί είναι, Δέσπω», κατέληγε κάθε φορά κι η μάνα μου φούντωνε από θυμό. Ο γλυκός μου ο πατέρας... αν ζούσε, τίποτα από όσα ακολούθησαν δε θα γινόταν.