Αγνάντεμα Τους άρεσε πολύ να κορφοκόβουν τον καπνό σαν το βραδάκι ερχόταν, γιατί σαν η δροσούλα έπεφτε, ανεπαχθές και εύκολο αυτό τούς γινόταν. Πληγές τα χέρια τους, σκληρή και άγρια του καπνού η δουλειά. Χαρά και ανακούφιση όταν το μαϊστράλι της Αμβρακίας σηκωνόταν, αναπνοή, ανάσα ζωής γινόταν και ευλογία. Μοναχική, ήρεμη, απαιτητική, στωική η δουλειά του καπνού. Ρίζα τη ρίζα, φύλλο το...

Πώς αποχωρίζεσαι μια Κάρμεν; Χάνονται τάχα οι μεταξωτές λέξεις; Ποια ήταν η άγνωστη έγκυος; Πώς τελειώνει ένα μεταμεσονύκτιο γλέντι; Πού πήγαν τα ρούχα της; Σε τι χρησιμεύουν οι ξύλινες σκάλες; Μια Γαλήνη παράξενη, μια τρύπα στο ταβάνι, το κλικ του διακόπτη, τσεκούρια που στροβιλίζονται στο βαθύτερο χάος, ένα κορίτσι αφοσιωμένο στο θέατρο, μια λυγερή στην πέρα πλαγιά, ένα κλεμμένο φορτηγό, η...

Camilla, Bianca, Francesca, Violante, Laura, Isotta, Eleonora – ποιες από εσάς θα πάτε να δείτε αν είναι ευγενικός και αγαθός ο Θάνατος; Violante, θα ήθελα να πας εσύ, χωρίς όμως αυτό το κόκκινο στολίδι, το κρήδεμνον στα μαλλιά, σταλάζει σαν άδικο αίμα πάνω στον λαιμό σου, χωρίς εκείνο το δίκαιο κόκκινο περιδέραιο με τα ελάχιστα αστέρια. Προτιμώ να πας εσύ, γιατί ποτέ δεν κοιτάζεις κανέναν...

Ξυπνώ Ακούγοντας τον ίδιο ήχο Κάθε πρωί Γεμάτος σπασμένα ερωτηματικά Με τόσες ρυτίδες στον καφέ Με καρφωμένο το ίδιο ποίημα Ξανά στο μυαλό μου Ψάχνω μια λέξη Θρηνώ Κι ας ξέχασα να κλάψω Τόσες νύχτες Μακριά σου Γκρινιάζω όπως πάντα Χωρίς λόγο Όταν είσαι κοντά μου...

Είμαι η φωνή των παιδιών που χάθηκαν.Η ζωή τους μονάχα μια απατηλή ανάμνηση Και το μόνο που αφήνουν πίσω είναι μια Μια φωνή γεμάτη παράπονο για τη Για όλα όσα και εμείς δεν θα προλάβουμε Και η φωνή μας θα αντηχεί αιώνια, Αυτή η φωνή θα είναι...

Πορεύτηκαν σε κάποια στιγμή ή και για πάντα με τα μάτια κάτω, μην τολμώντας να σηκώσουν το βλέμμα. Έχουν τον δικό τους τρόπο για να κερδίζουν ό,τι τους ανήκει. Κοιτάζοντας έναν άνθρωπο, ένα βουνό, ένα ζώο, οι άνθρωποι με τα μάτια χαμηλά κοιτάζουν πιο βαθιά. Και κάποια στιγμή, επιτέλους, βρίσκουν τον τρόπο να αντικρίσουν κατάματα τη ζωή και τον εαυτό τους. Ο Εμφύλιος, η ξενιτιά, η αναπηρία, η...

Προσωπική δύναμη: Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένα άτομο όταν προχωράει με αυτοπεποίθηση και ηρεμία προς την επίτευξη των στόχων του. Αγαπητοί αναγνώστες, που αναζητάτε τη γνώση, που προσπαθείτε να κατανοήσετε τη ζωή και να βελτιώσετε την ύπαρξή σας, μπορείτε τώρα να ελευθερωθείτε από τα δεσμά της άγνοιας. Σας καλωσορίζουμε σε μια γοητευτική περιπέτεια αυτογνωσίας που στόχο έχει να...

Η μέθοδος Χακόμι είναι μια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση, με επίκεντρο το σώμα, η οποία αναπτύχθηκε από τον Ρον Κουρτς τη δεκαετία του 1970. Υιοθέτησε από τον βουδισμό και τον ταοϊσμό έννοιες όπως η ευγένεια, η ευσπλαχνία, η ενσυνειδητότητα και δέχτηκε επιδράσεις από τη γενική θεωρία συστημάτων, που εμπεριέχει την ιδέα του σεβασμού για τη σοφία κάθε ατόμου ως ζωντανού οργανικού συστήματος. Η...

...

Ημέρα πρώτη Eλεύθερη χωρίς περιοριστικούς όρους αφέθηκε η άνοιξη, που σ’ ένα καταχείμωνο βαθύ την είχανε ριγμένη. Το έγκλημά της; Τον κόσμο προσπαθούσε ν’ αλλάξει, κάθε που ερχότανε, κάθε που ευωδιάζει. Κι ο κόσμος όλο ανέτοιμος, όλο ανασφάλειες φορτωμένος, θέλει δεν θέλει. Φτυάριζε η εξουσία πάνω του το χώμα, ζωντανός, νεκρός, χάμω θαμμένος, μια ανάσα μακριά από το κώμα. Μάρτυρες υπεράσπισης...

Κατάδικοι Κανείς δεν το ήξερε. Δικάστηκαν όλοι ερήμην. Ο δικαστής διαφώνησε, εντούτοις, στον τρόπο ανάρτησης του δεδικασμένου. Μόνο εκείνος ο παλιός προφήτης το έγραψε στα φτερά της αναδυόμενης κνίσας των θυσιών, στον βωμό που έκαιγαν οι κορμοί της αυτοθυσίας. Τα χαμηλά βλέμματα ποτέ δεν το είδαν στα σημάδια τ’ ουρανού. Όλοι τυφλοί, μα με ορθάνοικτα μάτια προχωρούσαν. Γυρεύοντας... Προσδοκίες...

Δύο γειτονόπουλα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη Λάπηθο – κωμόπολη της κατεχόμενης Βόρειας Κύπρου – συναντιούνται ύστερα από πολλά χρόνια σε ένα παραλιακό καφενεδάκι. Ο ορίζοντας παίρνει τη μορφή οθόνης σινεμά, της οθόνης του κατεστραμμένου θερινού κινηματογράφου Ίρις, που βρισκόταν στη γειτονιά τους. Πάνω της προβάλλονται, σαν μικρά ντοκιμαντέρ, αληθινές ιστορίες, αναμνήσεις και επεισόδια από...

Αν θα λιώσουν οι πάγοι, αν χαθούν τα πουλιά και τα δάση, αν το χώμα αλλού ξεραθεί και αλλού πλημμυρίσει, τι θα γίνει, αλήθεια, ό,τι έχουμε τόσο πολύ αγαπήσει; Τι θα γίνουν οι μύθοι; Ίσως μείνουν, προτείνω, μορφές μυθικές – ολογράμματα – οπτασίες αιθέριες και φάσματα να αιωρούνται στα ερείπια της έρημης γης. Η Ανδρομάχη, ας πούμε, όρθια στα τείχη λίγο πριν να δεχθεί το παιδί...

Έχει το φως κόκαλα; Και τι σημασία έχει ή δεν έχει αυτό στη ζωή μας; Τι συμβαίνει όταν η ζωή ενός άνδρα δένεται άρρηκτα με την εξιδανικευμένη μορφή μιας γυναίκας; Επαναλαμβανόμενοι, αδιέξοδοι, κυλιόμενοι τοπικά και χρονικά κύκλοι οδηγούν τον ήρωα της ιστορίας στη λύτρωση, όχι με τη διαφυγή του από αυτούς – πράξη ανέφικτη –, αλλά με το αργό ξεδίπλωμα του φαντασιακού του κόσμου στο αναλλοίωτο,...

Αν φοράς εκείνο το floral φόρεμα με τις λεπτές τιράντες, άφησέ με να κόψω δυο βιολέτες....