Αν θα λιώσουν οι πάγοι, αν χαθούν τα πουλιά και τα δάση, αν το χώμα αλλού ξεραθεί και αλλού πλημμυρίσει, τι θα γίνει, αλήθεια, ό,τι έχουμε τόσο πολύ αγαπήσει; Τι θα γίνουν οι μύθοι; Ίσως μείνουν, προτείνω, μορφές μυθικές – ολογράμματα – οπτασίες αιθέριες και φάσματα να αιωρούνται στα ερείπια της έρημης γης. Η Ανδρομάχη, ας πούμε, όρθια στα τείχη λίγο πριν να δεχθεί το παιδί δακρυόεν γελάσασα. Η Ανδρομάχη στ’ ανάκτορο δακρυρροούσα. Η Ανδρομάχη κρατώντας τον νεκρό Αστυάνακτα. Η Ανδρομάχη δορύκτητο λάφυρο ύστερα· Μικρασιάτισσα δέσποινα, δούλη κι αρχόντισσα στο παλάτι της Φθίας. Η Ανδρομάχη αγέρωχη πάντα, τρισδιάστατη εικόνα που πλανάται στο σύμπαν, καλώντας τον Έκτορα: « Ω φίλτατε Έκτορ, ω μεγάλη μου αγάπη».