Πρόλεκτο Το πρώτο του Δεκέμβρη στον χρόνο πια που δε γυρνά. Και το στερνό στου πρώτου Απρίλη τα σκαλιά. Τα πιο πολλά στον έρωτα κρυμμένα. Της Κύπρου δεκατέσσερα – ίσως κι ακόμα ένα· κι αν μια ζωή δε φτάνει πόσο την αγαπώ να πω εκείνη ας το ξέρει κι αυτό μου κάν ει. Κι αν σ’ άλλους χρόνους άλλα δουν το φως,...

Έρωτας, αγάπη, θάνατος, βλάσφημες προσευχές, οργισμένες ματιές, αθώα παρατήρηση. Σ’ αυτές τις περιοχές, σ’ αυτές τις αντιδράσεις βρίσκεται και φτιάχνεται η ποίηση του Αλέξανδρου Στεργιόπουλου. Ποιήματα που κράτησαν τις αφορμές και αναζήτησαν τις αιτίες, τις απορίες. Η απώλεια. Η σιωπή, το χαμηλωμένο βλέμμα, ο κόμπος στον λαιμό. Τα υγρά ματιά, τα χρώματα του νοσοκομείου, «ήρθε η σειρά...

Η σιωπή δεν είναι το αντίθετο του λόγου, ούτε ο λόγος είναι το αντίθετο της σιωπής. Δεν πρόκειται για δύο διαφορετικές και ξένες μεταξύ τους έννοιες. Η σιωπή και ο λόγος απαρτίζουν ένα σώμα, απλά εμείς, μην μπορώντας να το αντιληφθούμε ως ένα, το χωρίζουμε και πολλές φορές το εντάσσουμε στη λογική των αντιθέτων. Η σιωπή και ο λόγος δεν είναι παρά η διαιρεμένη μορφή της ποίησης. Ο ποιητής...

Ω γιε της Ιοκάστης, η αγαπημένη σου ήταν το ουράνιο θήλυ, η μητέρα των άστρων και των ουρανών και όχι η γυναίκα της γης. Αναζήτησε σήμερα την πύλη του Υιού, μην ενδώσεις ξανά στους στοχασμούς της ανάγκης που σε γήτεψαν με το σώμα και σε κράτησαν δέσμιο στη αγκαλιά της Κίρκης! Πόσες φορές γεννήθηκες και πόσες πέθανες σ’ αυτή τη ζωή, σ’ αυτόν τον αιώνα, μέσα σ’...

Διαμελίστε την όραση, αυτή την εξόφθαλμη όραση Και με το τρία όλοι ένα βήμα πίσω Πίσω στην πρωτόραση Πίσω στη σκόνη του απλού – η Αλήθεια διανυκτερεύει στη γεύση ενός παιδιού....

Οι καρδιές μας χτυπούν στης βιολέτας τις αποχρώσεις που ελευθερώνουν ποίησης άρωμα. Στης μοναξιάς το λιόγερμα που λιώνουν τα αναμμένα κορμιά μας και σαν λαμπάδες σταλάζουν αίμα στο χαρτί....

Οι νοικοκυρές αγοράζουν ψευδαισθήσεις από τα ράφια των σουπερμάρκετ. Αναζητούν λίγη τρυφερότητα, λίγη ασφάλεια και λίγη ειλικρίνεια πίσω από τα ψυγεία με τα γαλακτοκομικά. Σφιχταγκαλιάζουν τα προϊόντα λαχταρώντας το χάδι που τους έλειψε και ανταλλάσσουν βλέμματα με τους καλοντυμένους εργένηδες που κρατούν μικρά καλάθια στα χέρια. Θρηνούν για τα χρόνια που πέρασαν και για τα χρόνια...

Φιλόσοφος είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν φοβάται να είναι φιλόσοφος. Φιλόσοφος είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν φοβάται να είναι άνθρωπος. Φιλόσοφος είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν φοβάται να είναι. Φιλόσοφος είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν φοβάται. Φιλόσοφος είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν. Φιλόσοφος είναι ένας άνθρωπος ο οποίος. Φιλόσοφος είναι ένας άνθρωπος. Φιλόσοφος είναι!...

?εν έχω πατρίδα να επιστρέψω Από ποια πατρίδα να εξοριστώ; ?έντρο που οι ρίζες του βρέχονται Στο νερό του ποταµού Που όλο τρέχει Αν σταµατήσει, θα πεθάνει Κι αν δεν σταµατήσει, πάλι θα πεθάνει. «Στην ποίηση του Νταρουίς τα πάντα εκπορεύονται από το συναίσθηµα της απώλειας, της εσωτερικής ερήµωσης, της διάψευσης και του ψυχικού θανάτου µακριά από τον τόπο γέννησης ή καταγωγής. Προτάσσει...

(ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙ- ΒΟΛΤΑ ΣΤΟΝ ΘΕΡΜΑΙΚΟ) Στις τρεις τη νύχτα ο Θερμαϊκός είναι μια λίμνη με δεκάδες τηλεοράσεις αναμμένες Να βγεις κρυφά να δεις τη μοναξιά της σκόνης στα κλειστά περίπτερα μα και τ’ αμάξια που στην Βασιλίσσης Όλγας μοιάζουν αυτόβουλα σαν την Κριστίν του Κάρπεντερ. Αυτό δεν φτάνει να πειστείς πως όλα περπατούν στο σύμπαν και πως κι αυτή την ώρα ακόμα υπάρχει η...

ΕΥ=ΚΑΛΟΣ (: Όμορφος) με κοιτάζει με τα βαθιά γαλανά μάτια του, ένα ζευγάρι σιωπηλά μισοφέγγαρα με κοιτάζει στα μάτια με βλέμμα ερωτηματικό γέρνοντας στο στήθος μου αποκοιμιέται μόνο στα όνειρά του χαμογελάει ένα παιδί, η ιδέα του «ωκεανού» κατά τον Στάνισλαβ Λεμ (όπως στο Σολάρις)· αντανακλά όλες μας τις σκέψεις, ανησυχίες, ελπίδες, τύψεις· το ίδιο, η ενσάρκωση ενός ονείρου...

το τελετουργικό του τσαγιού κάθε κυριακή βάζω τους νεκρούς μου στη σειρά τους περνάω πρώτα με βρεγμένο πανί έπειτα με στεγνό τους προσφέρω τσάι και τρώμε κουλουράκια τα ’ψηνα από νωρίς μιλάμε για το στερητικό α- την ανάγκη για ερινύες το φαινόμενο του πυγμαλίωνα αυτά τις ηλιόλουστες μέρες τις βροχερές τα λένε μεταξύ τους τις μέρες όμως που τρέμει ο ουρανός τους...

ΑΤΡΟΠΟΣ Τέτοιο μπουρίνι μανιασμένο που σηκώθηκε, μεσονυχτίς, που έδωσε μια κι άνοιξε διάπλατη την πόρτα στο σκοτίδι. Σκιάχτηκε το σκυλί κι όρμησε μες στη νύχτα (κι ούτε που ξαναφάνηκε). – Μου ’πεσε κι άνοιξε κι αυτό, μονολογούσε η λεχώνα οργισμένη, στα θηλυκά τα σκέλια του νεογέννητου θωρώντας τη ροδαλή πληγή, τη σχάση κι έδενε κόμπο τ’ άντερο, τον λώρο. Θηλιά να πεις, θηλιά...

Ανατολή Μη με σκοτώνεις κάθε μέρα Ανατολή. Κι εγώ παιδί σου είμαι. Δε βλέπεις τη Δύση; Κόκκινη καθώς στέκεται στάζει το αίμα μας στων ουρανών τις θάλασσες. Μας χαρίζει τη μέρα για να προλάβει τ’ αύριο να εκδικηθεί. Μα εσύ σκληρή και μεγαλόψυχη με λυτρώνεις πριν προλάβω ν’ ανασάνω...

Η ΕΜΒΕΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ του ανά χείρας πονήματος περιορίστηκαν σε όσα μπόρεσα η θέλησα η έτυχε να ανακαλέσω και να καταθέσω εδώ σαν ένα προσωπικό ανθολόγιο από ποιήματα ελεγειακού τόνου. Αντικείμενό μου είναι η ελεγειακή και η επιταφική ποίηση, στη διάκριση αλλά και στην αλληλοπεριχώρησή τους? και οι όποιες αναφορές μου σε δείγματα του ενός ή του άλλου είδους άλλο σκοπό δεν έχουν παρά να...

...

Τούτο το αφιέρωμα στη γυναικεία ποίηση φιλοδοξεί, λοιπόν, να αφουγκραστεί το ίδιο και να επικοινωνήσει στο κοινό τον σφυγμό του γυναικείου ποιητικού παρόντος, όπως οξυγονώνεται από τα πάθη και το πάθος των καιρών, όπως γονιμοποιείται από σπόρους τωρινούς, βαθιά σπαρμένους στα χωμάτινα κοινωνικά εδάφη, των οποίων την έξοδο από την αδράνεια και την πρώτη ανάσα στα εγκόσμια κατορθώνουν δεκαέξι...

Ήθελε, λέει, να μετρήσει το άπειρο, ήθελε να μετρήσει τον έρωτα και δεν καταλάβαινε το ‘λόγο’, γιατί το άπειρο με άπειρο μετριέται κι ο έρωτας με έρωτα. Η παιδική αγκαλιά ορίζει το άπειρο της αγάπης...

...

Με τον τίτλο «Χείλια Μύρια», ο ποιητής Κυριάκος Νικολαΐδης, στη δεύτερη ποιητική του συλλογή, προσκαλεί τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι μέσα από την απώλεια και την αναζήτηση του έρωτα. Πρόκειται για μια ωδή στην απόρριψη και την επιθυμία, που αποτυπώνεται μέσα από 50 μικρά ποιήματα. Κάθε ποίημα και μια μικρή «στάση» στα συναισθήματα, ειπωμένη από χείλη πολλά (ή χείλη μύρια). Μας υπενθυμίζει δε πως...

Έκτη εμφάνιση, δεύτερη με ποιήματα χαϊκού? 120 δεκαεπτασύλλαβες συνθέσεις, σαν λεκτική φωτογραφική μηχανή. Περιεκτικότητα, ηθικό βάρος κι ευγένεια σε πυκνές εικόνες όπου το εφήμερο ανοίγεται ακαριαία στην αιωνιότητα. Η ποίηση του στιγμιαίου, της κένωσης του νου από τις αντιθέσεις του κόσμου, του δευτερόλεπτου που είναι η στιγμή του “αναζωογονητικού” Βουδιστικού Ζεν και μας εισάγει στην έννοια...

Σκέψεις και συναισθήματα με δυσκολία προσαρμογής στην πραγματικότητα. Ζωές που δεν αντέχουν το σήμερα παγιδευμένες σε μια αποκρουστική καθημερινότητα, έχουν απωλέσει την ελπίδα τους. Ποίηση σημαδεμένη από τα γεγονότα της εποχής ή και άλλων παλαιότερων εκφράζεται ως κραυγή αγωνίας με μια πεισιθανάτια διάθεση, αλλά και ως ανεκπλήρωτη αγάπη. Οι αναγνώστες θα βιώσουν το τέλμα της εποχής, θα...