(ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙ- ΒΟΛΤΑ ΣΤΟΝ ΘΕΡΜΑΙΚΟ) Στις τρεις τη νύχτα ο Θερμαϊκός είναι μια λίμνη με δεκάδες τηλεοράσεις αναμμένες Να βγεις κρυφά να δεις τη μοναξιά της σκόνης στα κλειστά περίπτερα μα και τ’ αμάξια που στην Βασιλίσσης Όλγας μοιάζουν αυτόβουλα σαν την Κριστίν του Κάρπεντερ. Αυτό δεν φτάνει να πειστείς πως όλα περπατούν στο σύμπαν και πως κι αυτή την ώρα ακόμα υπάρχει η αρχιτεκτονική των αραχνών επάνω στα μικρά πευκάκια. Μα όλα σε διαρκή ταραχή κι ας μην ακούγεται το ελάχιστο κύμα της μεταμεσονύχτιας τέκνο απ’ το μάρκετ με τον φοιτητή υπάλληλο παρά μονάχα οι ήχοι από το πέρασμα μιας ποδηλάτισσας όπως μαζεύει απ’ τα σκουπίδια γυαλικά και τα ηλεκτρικά πατίνια των νυχτερινών περαστικών με μαύρα μαρτιάτικα πλεκτά σκουφιά ηλεκτρισμένα απ’ τα μαλλιά τους. Όλα βαδίζουνε και ταξιδεύουνε λοιπόν από στενό σε στενό στα κλεφτά όπως κι εγώ που δίχως να το ξέρει με βήματα γοργά κάτω απ’ το μπλε φως χειρουργείου της εισόδου τον άφησα μόνο του στης γκαρσονιέρας το σκοτάδι κι έφυγα με την πλάτη μου μήλο καλά δαγκωμένο απ’ τα δόντια του για λίγο την πόλη.