Η ανθρωπότητα, στην πλειονότητά της, ανέκαθεν λάτρευε τις δεισιδαιμονίες της, τις προστάτευε ως κόρην οφθαλμού, και συχνά τις αναβίβαζε σε βαρύγδουπα θρησκευτικά ή επιστημονικά ή κοινωνικά δόγματα του ενός ή του άλλου είδους.
Σε αντίθεση με τις δεισιδαιμονίες που περισσεύουν, οι καθρέφτες ανέκαθεν ήσαν εξαιρετικά σπανίζον είδος, ειδάλλως πώς θα εξηγούσαμε το γεγονός ότι οι περισσότεροι από μας δεν μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας, όπως στ’ αλήθεια είναι;
Μμμ... ίσως γιατί μας εμποδίζουν οι κάθε λογής δογματικές δεισιδαίμονες παρωπίδες μας. Ή ίσως γιατί ο καθρέφτης κρέμεται στον αντίθετο τοίχο από αυτόν που κοιτάμε...
...ή και ίσως γιατί –χτύπα ξύλο πάλι!– δε θα μας άρεσε η αλήθεια στον εαυτό που θα βλέπαμε εκεί.