Αν η χάρη που σου ζητάμε ήταν να σώσεις τους Ρωμαίους, με χαλασμό των Βόλσκων όπου υπηρετείς, ε, τότε να καταδικάσεις πρέπει εμάς, που θέλουμε να σ’ ατιμάσουμε: όχι η αίτησή μας είναι να τους φιλιώσεις: να μπορούν να ειπούν οι Βόλσκοι «εμείς εδείξαμε έλεος». Κι οι Ρωμαίοι «εμείς δεχτήκαμε το έλεος». Και από τα δύο τα μέρη να ’ναι για σένα δόξα και να σου φωνάζουν ζήτω «ευλογημένος να ’σαι που ’καμες ειρήνη!» Τρανέ μου γιε, το τέλος ξέρεις του πολέμου αβέβαιο· όμως βέβαιο τούτο: πως, αν πάρεις τη Ρώμη, θα ’χεις κέρδος σου ένα απαίσιο όνομα, που όσες φορές το λένε, τόσες θα το θάβουν στ’ ανάθεμα: και η ιστορία θα γράψει: «Ο άνθρωπος ήταν γενναίος, μα τα ’σβησε στο τέλος όλα, χάλασε την πατρίδα του, και τ’ όνομά του με φρίκη το αναφέρουν οι κατοπινοί!».