Έλα να πάμε στα δεσμά μας: οι δυο μας μόνοι σαν πουλάκια στο κλουβί, θα κελαηδούμε. Όταν μου λες να σε βλογώ, θα γονατίζω να σου λέω συχώρεσέ με. Έτσι θα ζούμε και θα λέμε προσευχές, και τραγουδάκια και παλιά παραμυθάκια […] και τους καημένους ανθρωπάκηδες θ’ ακούμε να κουβεντιάζουμε κι εμείς μαζί τους ?ποιος χάνει, ποιος κερδίζει, ποιος είναι στα πράματα, ποιος είν’ απέξω? και μονάχα εμείς θα νιώθουμε το μυστήριο των όντων, σάμπως να ’μαστε κατάσκοποι του θεού· και μέσ’ από τους τοίχους της φυλακής μας θα θωρούμε την παλίρροια από τις κλίκες των μεγάλων και τα κόμματα με το φεγγάρι να ’ρχονται, να φεύγουν.