?
ΤΟ ΥΠΟΚΑΤΩΤΑΤΟ
Από το έναρθρο επίρρημα ως επίθετο, το υποκάτω.
Που θα πει το πιο ?κεί από το «ώσπου δεν ήταν άλλος»
βυθός. Νεόπλαστο επίθετο, ουσιαστικοποιημένο.
Λες και δεν υπήρξε ποτέ το απόλυτο απολύτου,
το άκρο των άκρων, τα κάτω των υποκάτω.
Μια λέξη για μιαν εποχή του απόλυτα απολύτου
εξευτελισμού, του επιχειρείν και των όσων δίνουν
χαρά χωρίς χρήματα. Αλλά «εκείθε» —ο νοών
νοείτω— «εβγήκε ανίκητος», άπαξ και το είπε,
«ίνα έχωσι την χαράν την εμήν πεπληρωμένην
εν αυτοίς», «το ύστερο αστέρι», «τόσο γλυκό
στο πρόσωπο τ? αέρι», το υπερανώτατο των νομισμάτων,
τις άγιες, τις μαρτυρικές μεγάλες ανακτήσεις,
το δεν γίνεται ν? αγαπήσει κανείς διά νόμου.
Δεν τους βγήκε όπως το υπολόγισαν. Αυτός εβγήκε.
Δεν «δει» πλέον «χρημάτων», τίποτε με αυτά,
απ? όσα προπάντων πρέπει, δεν μπορεί να γίνει.
«Μου δίδαξες τους δρόμους της ζωής,
θα με γεμίσεις και με τη χαρά του προσώπου σου».