Τα Γράμματα στη θλίψη αποτελούν την τρίτη ποιητική συλλογή του Τάσου Μιχαηλίδη και έρχονται πέντε χρόνια μετά από τις Ασυνταξίες λαβυρίνθων. Η συλλογή είναι μια σύνθεση ποιητικών επιστολών από διάφορους αποστολείς προς τη θλίψη, που εκτείνονται χρονικά από τις 10 Νοεμβρίου έως τις 22 Δεκεμβρίου. Η ένταση των επιστολογράφων κυμαίνεται από την απόγνωση μέχρι την υποκριτική εσωστρέφεια και τη συνειδητή υπερβολή. Η πρόσληψη του κεντρικού συναισθήματος επενδύεται βαθμιαία με μια χιουμοριστική διάσταση που φτάνει συχνά τα όρια του σαρκασμού ή και αυτοσαρκασμού. Η κεντρική μορφή, στην οποία απευθύνονται τα γράμματα, ενδύεται θεατρικά τον ρόλο της στοργικής ή σκληρής μητέρας, της παθιασμένης ή ψυχρής ερωμένης, της αφοσιωμένης ή άπιστης συζύγου, της σοφής συμβούλου ή της ανήλεης αντιπάλου. Ο κάθε αποστολέας περιγράφει με τον δικό του τρόπο το δικαίωμα να επιλέξουμε ανάμεσα στην ουσιαστική επικοινωνία και στην εκούσια ή λανθάνουσα μόνωση. Άλλωστε, αν η 22α Δεκεμβρίου αποτελεί την παράταση της μεγάλης νύχτας ή την πρώτη αρχή της νίκης του φωτός στο βαθύ σκοτάδι μας, δεν είναι παρά θέμα στάσης όχι μόνο του δημιουργού αλλά πρωτίστως του αναγνώστη. * * * 21 Νοεμβρίου Λίγα ψίχουλα θάρρους στη δειλία της αφής μου. Σ’ ακούμπησα με ίλιγγο θηρίου. Στα δάχτυλά μου η ορμή νηστικού. Σ’ απόθεσαν οι παλάμες σπασμένο βάζο σε γύμνια πείνας. Κοιτούσαμε κι οι δυο τρομαγμένοι πώς πλήγωσαν το κορμί μας του έρωτα σκάγια. Ο Οθέλλος σου