ΟΙ ΚΟΡΥΦΕΣ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ Ο ήχος των πουλιών αποκοιμιέται στις κορυφές των δέντρων, σαν την φωνή αυτών που αγνόησαν και αγνοήθηκαν. Λίγοι κοντοστάθηκαν μπρος στην κλειστή πόρτα. Λίγοι έγειραν. Ξέρω, υπάρχουν πρόσωπα αισχρά πιο αισχρά κι απ το θάνατο κι ας στρέψει αυτός τις λαβές στις θύρες. Μόνο ψηλά, στις κορυφές των δέντρων η νύχτα μοιάζει μ έρωτα. Οι θόρυβοι δεν φτάνουν ως εκεί. Φτωχά και μπλεγμένα χέρια σε κίτρινα παραμύθια. Ποιος είπε ότι οι θεοί δεν αυτοκτονούν το ξημέρωμα; Γιατί δεν έμαθαν ποτέ τους να κοιτούν πάνω από το σκονισμένο λαμπτήρα. Κι αν οι σιωπές στις κορυφές των δέντρων είναι χρυσές εδώ κάτω μοιράζουν τρόμο σε σκυθρωπά αμίλητα πρόσωπα.