Κατά τον Ηράκλειτο, «? ?ναξ, ο? τ? μαντε?όν ?στι τ? ?ν Δελφο?ς, ο?τε λέγει ο?τε κρύπτει ?λλ? σημαίνει». Στο Μαντείο του George Le Nonce, που ο ίδιος περιγράφει ως σύνθεση μικτής τεχνικής, δεν υπάρχει άναξ και δεν λατρεύεται ο Λοξίας. Στη θέση του, παρελαύνουν τριανταπέντε τεθνεώσες ποιήτριες που επικοινωνούν με τον ποιητή από τον άλλο κόσμο? αφού του παραδώσουν, εν είδει διαπιστευτηρίων, τους χρησμούς τους, επανέρχονται ως μούσες και εμπνέουν, ή υπαγορεύουν, η καθεμιά με τον δικό της τρόπο, ποιήματα που, παραδόξως, επιχειρούν να αποκαλύψουν την ταυτότητα του αποδέκτη, μια ταυτότητα που η ίδια η Δευτέρα παρουσία των νεκρών ποιητριών αμφισβητεί και διαστρέφει. Των χρησμών και των ποιημάτων του Μαντείου προτάσσεται ένα αυτομυθογραφικό ψευδοδοκίμιο, στο οποίο μου φαίνεται πως ο Le Nonce ούτε λέγει ούτε σημαίνει, αλλά μάλλον επιχειρεί να κρύψει τη φωνή του άνακτα? κυρίως, όμως, παίζει? κυρίως, υπονομεύει την ίδια την έννοια του προσώπου, της ταυτότητας και της προσωπικής φωνής.