«Καλώς ήρθες όμορφη νεότης, της ύπαρξής μας πλάσμα χαρωπό». Κάπως έτσι ίσως να καλωσόριζε ο Friedrich Schiller τη λυρική έμπνευση σε κάποια από τις πνευματικές νύχτες της Βαϊμάρης. Αλήθεια όμως, είναι ο γερμανικός λυρισμός μια αμιγώς αισθητική απόλαυση ή αποτελεί την ενοποιό ουσία της ύπαρξής μας; Στις σελίδες αυτού του μικρού ανθολόγιου γερμανικής ποίησης, οι λέξεις πασχίζουν να αποβάλλουν κάθε περιττό νοηματικό λίπος και να λειτουργήσουν ως μέσο έκπτυξης του ανθρώπου και ανάκλασης μίας Ιδέας εντός αυτού. Το ατομικό, το ιδιωτικό και το μεμονωμένο του κάθε ποιητού μετουσιώνονται στο γενικό, στο μαζικό και στο πεπρωμένο. Ο γερμανικός λυρισμός, λοιπόν, δεν είναι ένας μονόλογος, επ’ ουδενί ένα κάλεσμα προς ενδοσκόπηση, αλλά ένας άσβεστος πόθος για επικοινωνία. – “Willkommen, schoner Jungling! Du Wonne der Natur!” So konnte Friedrich Schiller die lyrische Inspiration in einer der spirituellen Nachte Weimars begru?t haben. Aber ist die deutsche Lyrik eigentlich ein rein asthetischer Genuss oder die verbindende Essenz unserer Existenz? Auf den Seiten dieser kleinen Anthologie deutscher Lyrik bemuhen sich die Worte, alles unnotige begriffliche Fett zu beseitigen und als Mittel zur menschlichen Entwicklung und Reflexion einer Idee in ihm zu dienen. Das Individuum, das Private und das Eigentum jeden Dichters verwandeln sich in das Allgemeine, die Masse und das Schicksal. Die deutsche Lyrik ist also kein Monolog, keineswegs ein Aufruf zur Introspektion, sondern ein unstillbares Verlangen nach Kommunikation.