Όμως, σε βρίσκω, με τα ίδια ευχαριστώ απ’ τη μηχανή του χρόνου με το ίδιο βλέμμα κι απ’ της ερωτικής καθαρότητας το σκίρτημα ως μέσα στα φρόνιμα λόγια που αγκαλιάζονται. Όμως, στο πένθος μας με όσα φέρνει ο πόνος με όσα κρύβει κι η νέα ηδονή των ανάρμοστων οι άδειοι μας τόποι περνούν στο μεγάλο όνειρο με το φως των εξακολουθητικών μας σαρκασμών. Τόπος έρωτας και χαμένος ο φόβος της μνήμης κι απ’ το χρησμό της νέας μεγάλης κατάφασης μέχρι το υπέρτερο φως και με το πιο αναλογικό. Δε μισούμε κι όσο οπλίζονται μεγάλες φοβέρες αγαπάμε κι όσο σμίγουν κλώνοι στα ωραία λόγια και των οργασμών μας ο σαρκασμός επικίνδυνος. Πρώτος και με τόσα δικά μας αρώματα έρωτας στα ερείπια, έρωτας τύψεις να φυλάει για την ένωση αγνών που αιώνια λιθοβολούν κι όσο μάχονται των μελλοθάνατων οι σκιές. Έχουμε πρόσωπο και της ανατολής το γάλα βρίσκουμε μεγάλη σκιά στην ακλόνητη πέτρα κοντά πολύ κι ο έρωτας στήνει δικό του χορό με τα θρηνητικά μας λόγια και τις πληγές μας. Ενθύμιο πληγωμένο, μια πατρίδα, ίδια ελπίδα με τα δικά μας αρώματα οι πόθοι εκ θεμελίων για την απέραντη ηλικία της δικής μας ηδονής. Όλες οι ωδίνες μας κι όλοι οι έρωτες προφήτες συμπαντικές ψυχές να ονομάζουν το υπέρθυρο κι όλους, όσους σιμώνουμε στο φως του ρόδου.