Η αγάπη, η συγχώρεση και το “κλειδί” για τα βάθη της ψυχής μέσα σε μια ποιητική συλλογή που διαβάζεται απνευστί. Υπάρχει ένας αγώνας όλος δικός σου, που όμως σε αυτόν δεν είσαι μόνος. Ο αγώνας να αγαπήσεις σωστά τον εαυτό σου και τους άλλους με ό,τι η «μοίρα» και «οι αμαρτίες γονέων» έχουν δώσει και στερήσει. Καθώς εκτυλίσσεται, μια κάποια θυσία είναι αναπόφευκτη, και τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά από αυτήν. Βλέπεις, η τραγικότητα είναι συγκροτησιακή ιδιότητα της ανθρώπινης κατάστασης. Κι αν έχω μάθει κάτι, είναι πως για την αναμέτρησή μας με το τραγικό αξίζουμε τη συμπόνοια και την αλληλεγγύη· όσο δηλαδή Ελπίζουμε κι ορθώνουμε το ανάστημα το χαμηλό και πότε πότε τραγικό μες στο σκοτάδι. Εδώ βρίσκεται το κλειδί για τη συγχώρεση. Εδώ ανακαλύπτεις πως η αγάπη πιστεύει σε σένα ακόμα κι αν εσύ δεν πιστεύεις σε αυτήν, με την πίστη του «ξέρω πως έρχεσαι». Ξέρω πως έρχεσαι, με ό,τι έχεις για «πολύ», κι ας είναι πολύ από τα εκεί έξω και τα εδώ μέσα τα ευτελή.