Την φύση, την ζωή, το ανθρώπινο ον ως άγγελο και τέρας, την νιότη υμνεί η ποίηση τού Ηλία Τσέχου, με την 14η συλλογή, κλείνοντας μισό αιώνα δημιουργίας. Ο Λωτός δεν Ξεχνά συναντά την νεανική γραφή τού δημιουργού, ευτυχές, δονώντας το σύμπαν, άλλα πικρά, άλλα γλυκά! Καταγγέλλει πλήθος το άδικο, κρίνει το αλόγιστο, απορεί με τις πτώσεις τού νου, θωπεύει, συμβουλεύει το άπειρο, συγκινείται να πεθάνει! Ο ποιητής, ευλαβώς, με το χώμα τής γης στις χούφτες, αυγίζει αρώματα, είναι κεραστής, συλλέγει εδώδιμους, ζουμερά, καρπούς, διαλεγμένους γραφής, στρώνει... κι εμείς ομοτράπεζοι! Ο Ηλίας Τσέχος, παρέας χρόνου και θάνατου, ξετυλίγει σοδειές, ζυμώνει, ξεφουρνίζει τα γκέμια μας κι ορμά, σηκώνεται ορθός καταρράχτης, προπίνει γροθιά υψωμένη, καλώντας, εγκαλώντας. Λεβέντισσα η ζωή κι Εσείς λησμονήσατε ε…. Ορίστε ο τρόπος! Και δεν γελιέται ο ποιητής! Φορά τα νιάτα του και μας παίρνει απ’ το χέρι βουτιά γιομοφέγγαρη! Η γραφή Έγραφα ή γράφω Συνειδητοποιώ Πως έπραττα ή πράττω Για να ζήσω τον κόσμο Που ήθελα να ζήσω Όχι αυτόν που ζω