ΜΕ ΛΕΝΕ ΧΡΗΣΤΟ Τσιάβο και ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΟΥ είναι Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ από την καθημερινότητά μου. Μια ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ΔΕΔΟΜΕΝΗ όταν ΣΤΕΡΕΨΑΝΕ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ με ΣΩΣΤΕΣ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΕΣ στην ΚΛΟΝΙΣΜΕΝΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ που προσφέρουν οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΨΕΥΤΙΚΟΙ, με μόνη σκέψη ΤΑ ΛΑΘΗ ΑΛΛΩΝ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΝΩ. Αυτή είναι Η ΖΩΗ και ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ. ΜΟΝΟΣ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΠΕΡΠΑΤΩ αντικρίζοντας το ΓΑΛΑΖΙΟ ΕΛΠΙΔΑΣ με ένα ΟΝΕΙΡΟ ΑΛΗΘΙΝΟ. Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ με καταφύγιο στο ΧΩΡΙΟ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ και στη ΜΑΝΑ ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΜΑ όταν ΛΑΘΟΣ ΔΡΟΜΟ ΠΗΡΕ Η ΚΑΡΔΙΑ. ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ δίνουν μια παρηγοριά, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΝΩΜΕΝΟΙ για τη βαφτιστήρα μου πάντα ανοιχτή η αγκαλιά.