Ξαγρυπνώντας στις πολυτονικές νύχτες της αγάπης, οι επιστολές που θα κρατήσουμε στα χέρια μας, είναι μία εκ βαθέων εξομολόγηση του φτερωτού ελαφιού Γκουίνεβιρ προς το ορχούμενο άστρο Λάνσελοτ. Λέξεις που υμνούν την αγάπη και μέσω αυτής το ανέφικτο, καθώς και τη μη εντελέχεια του εξιδανικευμένου έρωτα. Βλέπουμε το αύριο να μεταμορφώνεται σε ένα μεγάλο, ροζ πουλί με κέρινες φτερούγες που πετάει μέχρι να τελειώσουν όλες οι νύχτες και να έρθει το άστρο που χορεύει. Το άστρο εκείνο με την αόριστη γοητεία, τις ψιλές, τις δασείες και τις περισπωμένες του Καβάφη στον Καισσαρίωνα, με τα κλεφτοφάναρα στις πρωτοχρονιές της ψυχής μας κατά μήκος μιας ουράνιας Rue Lepic. Εκείνο που στα όνειρα, κάνει τον χρόνο να κρυφτεί τρομαγμένος πίσω από τη γυάλα με το γλυκό τριαντάφυλλο. Και την παπαρούνα να σκύψει να πιει νερό από το χέρι αυτού που αγαπάει. Όλα, για μια στιγμή απόλυτης ομορφιάς. Όμως πίσω, τώρα, εδώ, υπάρχει σκοτοδίνη. Αδιέξοδα και κήποι-επιτάφιοι, ερείπια κάστρων, παλιές εξοχές που τρέχουν ξοπίσω μας, παιδιά ξεχασμένα στην εφηβεία τους και μια καραντίνα σε ρόλο ανακρίτριας. Και καθώς οι άνεμοι σηκώνονται στα μικρά μας όνειρα, τα τζάμια συντρίβονται στη μεγάλη μας σιωπή. Όλα αυτά, μέχρι να νυστάξουμε. «Αλλά αν κοιμηθείς… θα χάσεις το αστέρι Λάνσελοτ…»