«Ήρθε ο καιρός των ηττημένων και των άλλων, των αμετανόητων. ‘’Ώρα να γυρίσεις σελίδα’’, τους είπαν κάποτε, μα κείνοι πετάξαν το βιβλίο μακριά κι έσκισαν τη σελίδα για να τυλίξουν την καρδιά τους. Έτσι απόμειναν, γυμνοί, με το τσαλακωμένο χαρτί πάνω στο στήθος, φυλαχτό και καταδίκη τους». (απόσπασμα από το σπονδυλωτό ποίημα «Βρόχος ισόβιος, ερωτικός-VII: Αμνηστία») Όταν η νύχτα απλώνει το πέπλο της, οι πληγές που μάζεψαν οι καιροί αναζητούν γιατρικό στη θαλπωρή του ονείρου, οι πιο απόμακρες γωνιές του νου και της μνήμης τραντάζονται συθέμελα από το «βάρος της ελπίδας». Πάνω σ’ αυτόν τον καμβά, ο βραβευμένος στους σημαντικότερους ποιητικούς διαγωνισμούς Πέτρος Βασιλάκος σκαλίζει την παρθενική του ποιητική συλλογή και συστήνεται αθόρυβα, μα και πειστικά. Τίποτα εξεζητημένο δε θα βρει κανείς εδώ: Δε γράφει για να ξεχωρίσει, μα για να σμίξει το στεναγμό του ανεκπλήρωτου με το πείσμα της προσδοκίας. Δεν έρχεται για να στήσει αλαζονικά το βάθρο του, μα για να δώσει φωνή στις μύχιες σκέψεις όσων δεν ξόρκισαν τα πάθη τους, των αμετανόητων κολασμένων της ζωής, του έρωτα, του μόχθου. Φιλοτεχνεί το έργο του λες κι άρπαξε την πένα από το χέρι μας για να μας σεργιανίσει στα πιο δύσβατα μονοπάτια του στοχασμού: στα όνειρα, στις αγωνιώδεις ανάσες, στους αδικαίωτους πόθους, στο φόβο της λήθης και της προδοσίας, στους έρωτες που άνθισαν ή μείνανε στις σκιές, στα σκοτάδια της ύπαρξης που γυρεύουν το φως της εξιλέωσης. Αλλά συνάμα αφουγκράζεται με περισσή ευαισθησία τη βουή της Ιστορίας, τοποθετούμενος σθεναρά στη «λάθος» πλευρά της. Αληθινή αποκάλυψη η ρηξικέλευθη γραφή του ποιητή. Ο Βασιλάκος είναι δεινός αφηγητής, αλλά και «παραμυθάς» συνάμα. Καταργεί συχνά τόπο, χρόνο και σχήματα, αλλά όχι το μέτρο και την αισθητική. Ο στίχος του είναι αριστοτεχνικά κεντημένος και οπλισμένος με μια απαράμιλλη εικονοπλαστική δύναμη. Η εκφραστική λιτότητα συνυφαίνεται με τη νοηματική μεστότητα, σε ένα σπάνιο αμάλγαμα δωρικότητας και γλαφυρότητας. Ο ρεαλισμός συναγωνίζεται την ονειρική-παραμυ