Ο ποιητής Ευθύβουλος Ευθυβούλου μάς ταξιδεύει στην ποίηση του κόσμου. «Απόψε το φεγγάρι δεν πάεινα κοιμηθεί, / κατέβηκε απ’ τη στέγη και μπήκε στηναυλή, / το βλέπω να φλερτάρει με τ’ άσπρο γιασεμί, /έχοντας σκουλαρίκι του πεύκου το κλαδί...» Γερόσκαρί οι «Τεθλασμένοι Ορίζοντες» αρμενίζουν στιςθάλασσες της ζωής κι όλο ξανοίγονται πιο βαθιά, μεκρυμμένα νοήματα, με λέξεις αμφίσημες και αλλη-γορικές, με φωτοσκιάσεις εντάσεων και σιωπών.«Ξεφεύγει απ’ τα δέντρα και μπαίνει στο στενό, /καθώς δυο πεφταστέρια γλιστρούν στον ουρανό, / τοβλέπω να σκοντάφτει στου βράχου τον αφρό, / ναπαίζει με την πούλια και τον αυγερινό...» Διάχυτη ημουσική της φύσης, μέσα από το λυρισμό των στίχων,μαρτυρά πως το ταξίδι αυτό δεν τελειώνει, με γλύκακαι αλμύρα, χωρίς γρατζουνιές ή τσακίσματα, αλλάαγγίζει την αθάνατη ψυχή που φωλιάζει μέσα μας.