Το "Λογική, πίστη και επανάσταση" δε γράφτηκε για να αρέσει σε όλους: μαζί με την αθεΐα, ο Eagleton σχολιάζει το πώς η χριστιανική εκκλησία έχασε την υπόληψή της, το πώς πρόδωσε ξανά και ξανά τον εαυτό της. Το βιβλίο καταλήγει σε ιδέες που υπερβαίνουν τα διλήμματα της πίστης: μήπως η επιμονή στην πρόοδο είναι μια μορφή ύβρεως; Μήπως ο Διαφωτισμός ευθύνεται για την έλλειψη πνευματικότητας που μας διακρίνει; Και γιατί αναφερόμαστε τόσο συχνά στην ισπανική Ιερά Εξέταση και τόσο σπάνια στη Χιροσίμα; Η επιστήμη μπορεί να αποβεί πολύ πιο καταστροφική από τη θρησκεία... Το βιβλίο "ταράζει τα νερά" - της μοντέρνας λογικής: ο Eagleton πιστεύει στον Θεό, όχι επειδή η ύπαρξή του μπορεί να αποδειχθεί αλλά επειδή την αισθάνεται μέσω της βίωσης. Αυτή η βίωση οδηγεί στην επανάσταση: υπάρχουν θρησκευόμενοι καλόγεροι και θρησκευόμενοι επαναστάτες· κι οι χριστιανικές παραβολές αντανακλώνται στην ιστορία της διεθνούς επανάστασης. Ο χριστιανισμός είναι η αναζήτηση της αρετής - όπως και ο σοσιαλισμός.