Αμαρτάνουμε με τη σκέψη, με το λόγο και με την πράξη. Για να μεταβληθούμε σε καθαρές εικόνες της Υπεραγίας Τριάδος, πρέπει να καταβάλλουμε προσπάθειες, ώστε να είναι φορείς και έκφραση αγιότητας και οι λογισμοί μας και οι λόγοι μας και τα έργα μας. Η σκέψη, μέσα στον Θεό, αντιστοιχεί στον Πατέρα, οι λόγοι αντιστοιχούνε στον Υιό και τα έργα στο Άγιο Πνεύμα, τον τελειωτή των πάντων. Δεν είναι μικρή η σημασία των αμαρτημάτων των λογισμών στον Χριστιανό, γιατί στους λογισμούς μας, καθώς μαρτυρεί ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, βρίσκεται όλη η ευαρέστηση μας προς τον Θεό: Γιατί οι λογισμοί αποτελούν την απαρχή, από την οποία προέρχονται οι λόγοι μας και τα έργα μας, οι λόγοι, γιατί αυτοί είτε μεταδίδουν χάρη στους ακούοντες είτε είναι λόγοι σαπροί και γίνονται πειρασμός για ορισμένους ή διαφθείρουν τις σκέψεις και τις καρδιές άλλων, πιο πολύ από τα λόγια ασκούνε επίδραση τα έργα, γιατί το παράδειγμα επιδρά στους ανθρώπους περισσότερο από κάθε τι άλλο, με το να προσελκύουν τους ανθρώπους προς μίμηση τους. Η συνείδηση στους ανθρώπους δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φωνή του πανταχού παρόντος Θεού, ο Οποίος εμπεριπατεί μέσα στις καρδιές τους. Ως Εκείνος που δημιούργησε τα πάντα, και όντας Ένας, ο Κύριος γνωρίζει τους πάντες, όπως γνωρίζει τον Εαυτό Του, γνωρίζει όλες τις σκέψεις, τα θελήματα και τις προθέσεις τους, τα λόγια τους και τα έργα τους τόσο τα παρόντα, όσο και τα παρελθόντα και τα μέλλοντα. Όσο κι αν προτρέχω κάπου με τις σκέψεις μου και τη φαντασία μου. Εκείνος είναι εκεί πριν από μένα, “Που πορευθώ από του Πνεύματος Σου και από του προσώπου Σου που φύγω;” (Ψαλμ. ΡΛΗ’. 7.) Ω! Αν στρέφαμε την προσοχή μας για να δούμε τα επακόλουθα των αμαρτιών μας ή των καλών μας έργων. Πόσο προσεκτικοί θα ήμαστε τότε αποφεύγοντας την αμαρτία και πόσο ζηλωτές θα ήμαστε του καλού. Αν η καρδιά είναι καθαρή, τότε ολόκληρος ο άνθρωπος είναι καθαρός. Κι αν είναι ακάθαρτη η καρδιά, τότε ο όλος άνθρωπος είναι ακάθαρτος. Εδώ έγκειται ο αγώνας του Χριστιανού. Όλοι οι Άγιοι με νηστεία, αγρυπν