Η δασκάλα Ελένη Φωκά εκεί στο ιστορικό οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας πήρε στα χέρια το ιερό σύμβολο, σταυροκοπήθηκε, το φίλησε στο σημείο του σταυρού και ξομολογήθηκε. «Λογάριασε τι ζήσαμε τούτα τα χρόνια “διά της ιδίας θελήσεως”. Μια σφαγμένη πατρίδα, τρόμο, αίμα, βιασμούς, στριγκλιές, εφιάλτες, κλάμα βουβό μακρόσυρτο ώς τον θάνατό μας…» είπε, και πολλά επικράνθη. Πήγαν κι οι μαθητές της που μονομάχησαν με τη ζωή τους την ίδια και τη δάμασαν και τη νίκησαν. Εκείνοι οι μικροί-μεγάλοι ήρωες που κονταροχτυπήθηκαν με την προσφυγιά μονάχοι… μονάχοι… μονάχοι κι αβοήθητοι στην ελεύθερη περιοχή, όπου διώχθηκαν κάποτε και πολλά επικράνθηκαν. Κράταγαν τώρα αγκαλιά παιδιά, τα δικά τους παιδιά, σφιχτά στην αγκαλιά τους, μην και τολμήσει ποτέ εχθρός γιά δαίμονας να τους χωρίσει· μήτε εχθρός μήτε δαίμονας. Πέρασαν κι οι εγκλωβισμένοι ακρίτες το συρματόπλεγμα και τράβηξαν λεβέντικα και υπομονετικά για τη σκλαβιά τους, πικραμένοι. Να φυλάγεις, Θεέ μου, τους προγόνους στα κοιμητήρια και τους ζωντανούς που περιμένουν δικαίωση και ελευθερία. Καλή αντάμωση, Καρπασία!