"Τα όνειρα της νιότης μας": Συνήθως οι νέοι είναι ρομαντικοί. Όσο μεγαλώνουν γίνονται ρεαλιστές, προσγειωμένοι, ακόμα και κυνικοί, χρησιμοποιούν τη λογική πιο πολύ από το συναίσθημα, γίνονται προσεκτικοί και όχι παρορμητικοί, δεν έχουν το κουράγιο και τον ενθουσιασμό να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώ-να. Η περίσκεψη αντικαθιστά τον αυθορμητισμό, η σοβαρότητα την τρέλα της ουτοπίας. Στην εποχή μας διακρίνω κάποιες φορές μια αντιστροφή. Για τις γενιές που ζήσανε μαζικές εξεγέρσεις και βιώσανε κινδύνους, αδικίες και βία, ανεξαρτήτως ηλικίας, τόσο στη γενιά του Πολυτεχνείου, όσο και στη γενιά του άρθρου 16 ή του Δεκέμβρη του 2008, έχουν μείνει, σε κάποιους τουλάχιστον, σαν ένα ρούχο που δεν μπορούν να το βγάλουν, σαν σημάδι από καυτό σίδερο στην καρδιά, σαν ανεξίτηλο στίγμα από την εποχή του πάθους, όλα αυτά τα παιδιακίσια και λίγο ανόητα, για το καλύτερο που θα ρθει, για την ανάγκη για ειλικρίνεια, δικαιοσύνη, ισότητα και αδερφοσύνη. Και βλέπουμε 65ρηδες πιο ενθουσιώδεις από 45ρηδες, και 40ρηδες πιο ανιδιοτελείς και ευαίσθητους από 20ρηδες. Όλες αυτές οι γενιές που ζήσανε τα κινήματα μέσα από τις κινήσεις πολιτών, που πάλευαν για σπουδαία πράγματα, για τη διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς, για το πράσινο, για τον δημόσιο χώρο, αλλά δεν ένιωσαν ποτέ εκείνη τη σπίθα που συνεπαίρνει τα κινήματα που ξεκινάν από τα κάτω, από το πουθενά, που μετατοπίζουν ηθικά και πολιτικά μάζες λαού, που αγγίζουν την καρδιά μιας απαθούς κοινωνίας, περιφρονούν ριζωμένες αντιλήψεις, δημιουργούν καινούργιες αξίες, αλλάζουν συνειδήσεις. Οι γενιές των πραγματιστών, και οι γενιές των ονειροπόλων. Οι ρεαλιστές και, πώς λέγανε οι δεξιοί τους κομμουνιστές που σέβονταν, οι ιδεολόγοι.