Η εγκαθι?δρυση των Λαι?κω?ν Δημοκρατιω?ν στην Ανατολικη? Ευρω?πη αμε?σως μετα? τον Β΄ Παγκο?σμιο Πο?λεμο δεν ακολου?θησε ε?να ενιαι?ο υπο?δειγμα. Στα Βαλκα?νια καταρχήν, στη Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία, ισχυρά αντιστασιακά κινήματα με τη βοήθεια του σοβιετικού στρατου? όχι μόνο απελευθέρωσαν τις χω?ρες τους αλλα? α?μεσα, υπο? την ηγεσι?α χαρισματικω?ν ηγετών, μετασχηματίστηκαν σε ισχυρές πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες κυριάρχησαν, δια πυρός και σιδήρου, στο πολιτικό σκηνικο?, κατευθύνοντας και ελέγχοντας τις καθεστωτικές αλλαγές. Σε άλλα κράτη, ο σοβιετικός στρατός, που εισήλθε ως απελευθερωτής, βρήκε να τον περιμένουν ισχυρά αλλα? όχι παντοδύναμα κομμουνιστικά κο?μματα που ει?χαν συμμετάσχει στην Αντίσταση ενάντια στους Γερμανούς η? ει?χαν αντιδράσει στις πολιτικές επιλογές των ηγετικών ελίτ των χωρών τους να στρατευθούν με τις δυνα?μεις του Άξονα. Καίριο ρόλο στη διασφάλιση των μονοκομματικών δομών εξουσίας που εγκαθίδρυσαν τα κομμουνιστικά κόμματα στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετά το 1945 διαδραμάτισαν κρατικές υπηρεσίες ασφαλείας, όπως για παράδειγμα η Σεκουριτάτε, η Σιγκουρίμι και η Στάζι. Με τη συγκρότηση άρτια οργανωμένων μηχανισμών παρακολούθησης «αντιφρονούντων» και (έγκαιρης) καταστολής «ανατρεπτικών ενεργειών», δημιούργησαν ένα ασφυκτικό πλαίσιο αστυνόμευσης και ελέγχου, σπέρνοντας την καχυποψία και τον φόβο στους πολίτες των Λαϊκών Δημοκρατιών. Χιλιάδες άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, επαγγέλματος και κοινωνικής θέσης, στελέχωσαν –για διάφορους λόγους– τους μηχανισμούς αυτούς και συνέβαλαν στην καταπολέμηση του «ταξικού εχθρού». Από την προσοχή των κρατικών υπηρεσιών ασφαλείας δεν διέφυγαν ούτε οι πολιτικοί πρόσφυγες του ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου (1946-1949). Τα άρθρα του ανά χείρας τόμου δίνουν μια συνολική εικόνα για τις ζωές των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων στην ανατολική Ευρώπη υπό το πρίσμα των κατασταλτικών αυτών μηχανισμών και κάτω από το άγρυπνο μάτι του ΚΚΕ στην υπερορία.