Όνειρο με μια σταγόνα Περπατούσαμε κάτω από το ουράνιο τόξο κι έπεσε απαλά πάνω στα χείλη σου. Ήξερε από χρώματα, καθώς είχε παίξει μέσα της ο ήλιος. Και διάλεξε το κόκκινο! Σχεδόν ζήλεψα την τόλμη της....

ΤΣΙΓΓΑΝΑ Ο ήλιος τινάζει απότομα το χέρι, σαν βεντάλια ανοίγει πάνω απ’ τα φρύδια των βουνών. Σύντομα θα τελειώσει ο χορός, η πόλη θ’ αποκοιμηθεί. Μόνο η τσιγγάνα, με το κόκκινο ρούχο φορεμένο κατάσαρκα, πριονίζει με το στιλέτο της τ’ αυτί, το χρυσό σκουλαρίκι που την έδεσε στη νύχτα για να κόψει. Να φύγει ελεύθερη με την ανατολή. Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΑΜΑΖΟΝΑΣ Κάθομαι πλάι...

Αν ποτέ βρεθείς Στο λαβωμένο τούνελ Και κοιτάξεις μακριά Τη γαλαζοπράσινη κοιλάδα Με τα πανύψηλα κυπαρίσσια Και τις λευκοντυμένες αμυγδαλιές Θυμήσου την Άννα Τα ολόχρυσα νιάτα της Την καθαρή φορεσιά της Τα ανοιχτά της μάτια Που αντίκρυσαν τον κόσμο Για τόσο λίγο Που ονειρεύτηκε τη θάλασσα Τον ήλιο με τα καλοκαίρια του Τον αναπάντεχο έρωτα (...) Η Άννα δεν πρόλαβε φέτος...

Ο κόσμος των ιστοριών του συγγραφέα μυθιστορημάτων, συχνότερα, αποτελείται από μια συγχώνευση εικόνων που έχει βιώσει ο ίδιος με άλλες από ένα φανταστικό σύμπαν. Ένα σύμπαν που σε κάποιο βαθμό είναι πραγματικό και σε έναν άλλο δημιούργημα της φαντασίας του. Αυτή η βασική αρχή διέπει τις ιστορίες αυτού του βιβλίου. Ιστορίες, σαν τους μιγαδικούς αριθμούς, με δύο μέρη, ένα πραγματικό και ένα...

το τελετουργικό του τσαγιού κάθε κυριακή βάζω τους νεκρούς μου στη σειρά τους περνάω πρώτα με βρεγμένο πανί έπειτα με στεγνό τους προσφέρω τσάι και τρώμε κουλουράκια τα ’ψηνα από νωρίς μιλάμε για το στερητικό α- την ανάγκη για ερινύες το φαινόμενο του πυγμαλίωνα αυτά τις ηλιόλουστες μέρες τις βροχερές τα λένε μεταξύ τους τις μέρες όμως που τρέμει ο ουρανός τους...

Τότε εκεί, στην πύκνωση του χρόνου Τότε, το χέρι μου ύψωσα Το χέρι μου που έτρεμε Κρατώντας την καρδιά μου Σαν χειρομάντηλο, σαν χειρομάντηλο γαμπριάτικο Και την ανέμισα Την ανέμισα ψηλά και την ανέμισα… Κι ύστερα την άφησα να πετάξει στον ορίζονται Σε όλον τον ορίζοντα, ολόγυρα Βάφοντάς τον, με το αίμα της, κόκκινο!...

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΝΕΡΟ Από το νερό που περι?χεται στο δ?κρυ φτι?χτηκαν οι θ?λασσες? π?νω σ’ αυτές ταξ?δεψαν δ?νδρα με πανιά μα και μεταλλικά θηρ?α που βυθ?στηκαν ως τους π?τους. Π?τε με άνεμο και π?τε με πετρ?λαιο κοπι?σαμε να ταξιδ?ψουμε ματα?ως. Μ?σα στον ύπνο σαλε?ουν τα όνειρά μας μ?σα στο χώμα μας σαλε?ει το σκουλ?κι....

Ήθελε να γευτεί την πίκρα του καπνού της, να ελευθερωθεί από τα σπάργανα της ευπρέπειας και του ευδόκιμου βίου. Τώρα εξοικειωμένος πια με τις καταχρήσεις, ακούει τον ήχο του καπνού να προελαύνει μέσα του, να καταλαμβάνει τα τελευταία ελεύθερα αναχώματα της μνήμης. Ναι. Τη διακρίνει στο βάθος, μάνα. Η εικόνα της μεγαλώνει καλύπτει το ζωτικό του χώρο σαν τον καπνό κι αυτή. Νιώθει τη στάχτη στα...