Η πλοκή ακολουθεί την ανάσταση του Λάζαρου από τη Βηθανία. Ο Λάζαρος επιστρέφει από τον κόσμο των νεκρών και ο κόσμος τον αντιμετωπίζει με δυσπιστία. Εκείνος διαβεβαιώνει ξανά και ξανά ότι δεν υπάρχει θάνατος – μόνο το αιώνιο γέλιο του Θεού. Όσο περισσότερο γελά ο Λάζαρος, τόσο νεότερος και πιο δυνατός γίνεται. Στο έργο «Ο Λάζαρος Γέλασε», ωστόσο, τονίζεται σε όλο το μεγαλείο της η θέληση για...

Σ ένα νυχτερινό κέντρο δύο φίλοι συζητάνε. Οι εμπειρίες της ζωής, οι μεγάλοι έρωτες, οι καβγάδες, ο φόβος του θανάτου. Όλα απλώνονται στο τραπέζι ανάμεσα σε ποτά, γαρδένιες και τσιγάρα. Σε κάποιες σχέσεις δεν υπάρχουν μυστικά. Σκοτάδια όμως; Υπάρχουν σκοτάδια στις αντρικές φιλίες; Η αναζήτηση της ευτυχίας, η γελοιότητά μας και όσα μας φορτώνει η ελληνική μας οικογένεια. Το ΠΑΣΟΚ, το έπος του...

Μια εφιαλτική φαρσοκωμωδία για τα προβλήματα της ελληνικής σκληροπυρηνικής οικογένειας και τη «διεστραμμένη» ενηλικίωση της Γενιάς των millennials. Της γενιάς που, μεγαλώνοντας με το όνειρο μιας αβέβαιης «συνταγής επιτυχίας» κοιτά με αμηχανία την ιστορία να την προσπερνά, σ έναν κόσμο που φαντάζει όλος ένα λάθος. Τα γεγονότα αλλά και τα πρόσωπα του βιβλίου είναι προϊόν τηλεοπτικής...

«ΦΩΝΗ: Λίγο ακόμα και σε φτάνω! Άντε, λίγο ακόμα... Τι ωραία που μυρίζει το άρωμά σου, καλύτερο απ οποιοδήποτε λουλούδι! Τα κατακόκκινα χείλη σου... Έλα δω! Έλα να σε φιλήσω, έλα να σ αγκαλιάσ...! Γεράσαμε λοιπόν. Τι να τα κάνης τα λεφτά, όταν δεν μπορής να τ απολαύσης... Ποιός θα σε φροντίση στα γεράματα αν όχι το παιδί σου; - Δεν είναι καθήκον, είναι αγάπη... - Το ίδιο λέμε.» (Από την...

Μ’ όλα αυτά απόκαμα, ζητάω ν’ αναπαυτώ στο μνήμα: να βλέπω, λέω, την αρετή ζητιάνα γεννημένη, το κούφιο Τίποτα φαιδρό με κορδωμένο βήμα, την Πίστη την αγνότερη χυδαία απαρνημένη, την τιμημένη Υπεροχήν αισχρά παραρριγμένη, τη χάρη την παρθενική ωμά ξεπορνεμένη την τέλειαν Ωραιότητα κακά εξευτελισμένη, την Αξίαν από ανάπηρην κυβέρνια αχρηστεμένη, την Τέχνη από την κρατική εξουσία γλωσσοδεμένη,...

Σε μένα ’χει προσπέσει, όπως σε σένα τώρα εγώ, κι ο άγριος πολεμόθεος που ποτέ ?ω φόβος, τρόμος!– δεν έχει σκύψει ο σβέρκος του ο νευρώδης σε ομαλό και βγαίνει πάντα νικητής σ’ όποιον αγώνα· κι όμως αιχμάλωτος και σκλάβος μου με ικέτευε γι’ αυτό που δίχως συ να το ζητάς σου το προσφέρω εγώ. Κρέμασε δόρυ, κράνος του αδάμαστο κι ασπίδα χωράτευε και χλεύαζε με σκέρτσα λιγωμένα. Το άγριο ταμπούρλο...

[...] Μπορώ να χαμογελάω και να σκοτώνω ενώ χαμογελάω, να λέω «ευχαριστώ» σ’ ό,τι μου θλίβει την καρδιά, να βρέχω τα μάγουλά μου με δάκρυα τεχνητά, το πρόσωπό μου να το προσαρμόζω σ’ όλες τις περιστάσεις, θα πνίξω ναύτες πιο πολλούς απ’ τη γοργόνα, πιο πολλούς θα θανατώσω που με κοιτάζουν κι απ’ τον βασιλίσκο, θα παίξω τον ρήτορα τόσο καλά όσο κι ο Νέστορας, θα εξαπατώ με πανουργία πιο πολλή...

Κοίτα τον τόπο σου, κοίτα την εύφορη Γαλλία και ιδές τις πολιτείες και τα χωριά πώς τα ’χει ρημάξει και παραμορφώσει ο σκληρός εχθρός. Καθώς κοιτάει η μάνα το μωρό της, όταν θάνατος του κλει τ’ αβρά ετοιμοθάνατά του μάτια, δες, δες την καταλύτρα αρρώστια της Γαλλίας· δες τις πληγές, τις πιο αφύσικες πληγές, που ’δωσες ο ίδιος συ στο πονεμένο στήθος της. Ω, γύρισε αλλού την κόψη του σπαθιού...