…πάνω στη γέφυρα της ποίησης Η ποίηση είναι για όλους. Ή τουλάχιστον, όπως νομίζω εγώ, έτσι θα έπρεπε να είναι. Κι εγώ μία απ’ όλους είμαι. Γράφω για όσα με άγγιξαν, σαν να ’μαι ένας από σας. Τη θάλασσα, τον έρωτα, τον θάνατο, τον χρόνο που περνάει, την κοινωνία… και την ποίηση: «της ψυχής κύηση, μαζί και λευτέρωμα». Έχει ανάγκη από τέχνη η ζωή μας μπόλικη, και κάπου να ξεδώσουμε με όλα αυτά,...

ΚΑΙ ΟΜΩΣ Ο ΓΛΑΡΟΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΗΝ ΑΥΓΗ Μεθυσμένο το κεφάλι μου Σκάλωσε η μορφή σου μέσα του Και αρνείται επίμονα να φύγει Με κυνηγάς παντού, όπου και εάν πάω Τα χρώματα τα αζωγράφιστα Πλέκεις μέσα στη ματιά σου Εκείνης της αυγής – θυμάσαι; Κι εγώ διαπράττοντας πάλι την ύβριν Βουτάω μέσα της Και προσπαθώ να σε αγκαλιάσω Όσο διαρκεί το συννεφοπερπάτημά σου Μα τη στιγμή που η...

...

Ο κόσμος των ιστοριών του συγγραφέα μυθιστορημάτων, συχνότερα, αποτελείται από μια συγχώνευση εικόνων που έχει βιώσει ο ίδιος με άλλες από ένα φανταστικό σύμπαν. Ένα σύμπαν που σε κάποιο βαθμό είναι πραγματικό και σε έναν άλλο δημιούργημα της φαντασίας του. Αυτή η βασική αρχή διέπει τις ιστορίες αυτού του βιβλίου. Ιστορίες, σαν τους μιγαδικούς αριθμούς, με δύο μέρη, ένα πραγματικό και ένα...

Προσωπική διαδρομή, το ταξίδι στην ύπαρξη. Όπου όλοι μας περνάμε από δρόμους μοιράσματος, αγάπης, διδαγμάτων, πνευματικών αναζητήσεων… Μέσα από στιγμές που ευδοκιμούν την κατάλληλη στιγμή, στη δική τους συναστρία, όταν όλα γύρω μας συνωμοτούν και εναρμονίζονται κατά τη σωστή συγκυρία, για να μας οδηγήσουν στην όλοδικό μας προορισμό. 31 τέτοιες στιγμές ιχνηλατεί η ποιήτρια Μαρία Πολυμήλη στο νέο...

"Έρωτας ακροβάτης" είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή της Μαρίας Μέμης Αναστασοπούλου αποδομένη με μια ωριμότητα που γίνεται αντιληπτή από τον πρώτο μόλις στίχο καθώς ο μεστός πολύμορφικος και απεριόριστα πλούσιος λόγος της συνθέτουν μιαν υπερεπάρκεια επινοημένων – εμπνευσμένων στίχων που καταφέρνουν να αγκαλιάζουν τα βασικά είδη γραφής της ποιητικής τέχνης, από ρεαλιστική, δραματική, λυρική....

ΣΩΜΑ Με το δέρμα μου μπάλες έραψα να ‘χουν να παίζουν τα παιδιά στη γειτονιά, γάντια, να ζεσταίνονται τα χέρια των γονιών μου, έπιπλα έντυσα, ν΄απολαμβάνουν οι επισκέπτες. Στις παλάμες σου άφησα το στέρνο μου να πάλλεσαι, να μην χάσεις τον ρυθμό, μουσικές αρχέγονες ν΄ακούγονται, ν΄ανασαίνουν σε θέατρα ανοιχτά. Ό,τι κέρδισα σ΄αντάλλαγμα ένα ακυρωμένο εισιτήριο στην τσέπη κι ένα...

Ήθελε να γευτεί την πίκρα του καπνού της, να ελευθερωθεί από τα σπάργανα της ευπρέπειας και του ευδόκιμου βίου. Τώρα εξοικειωμένος πια με τις καταχρήσεις, ακούει τον ήχο του καπνού να προελαύνει μέσα του, να καταλαμβάνει τα τελευταία ελεύθερα αναχώματα της μνήμης. Ναι. Τη διακρίνει στο βάθος, μάνα. Η εικόνα της μεγαλώνει καλύπτει το ζωτικό του χώρο σαν τον καπνό κι αυτή. Νιώθει τη στάχτη στα...