«Είμαι ο Τζόνι», της είπα, δαγκώνοντας τα χείλη να μη χαμογελάσω. «Εσύ ποια είσαι;»
«Η Σάνον», ψιθύρισε. Τα βλέφαρά της βάρυναν λίγο, γρήγορα όμως άνοιξαν και πάλι όταν σκούντησα τα μάγουλά της. «Σαν τον ποταμό», πρόσθεσε με έναν μικρό στεναγμό.
Γέλασα με την απάντησή της.
«Λοιπόν, Σάνον σαν τον ποταμό», είπα ανάλαφρα, προσπαθώντας απεγνωσμένα να την κρατήσω ξύπνια, να μιλάει. «Οι γονείς σου έρχονται. Μάλλον θα σε πάνε στο νοσοκομείο για να σου ρίξουν μια ματιά».
«Τζόνι», βόγκηξε και μόρφασε. «Τζόνι. Τζόνι. Τζόνι. Δεν είναι καλό αυτό…»
«Ποιο;» την κέντρισα να συνεχίσει. «Ποιο δεν είναι καλό;»
«Ο μπαμπάς μου», ψιθύρισε.
Έσμιξα τα φρύδια. «Ο μπαμπάς σου;»
«Μπορείς να με σώσεις;»
Συνοφρυώθηκα. «Θέλεις να σε σώσω;»