Η ΙΟΚΑΣΤΗ ΓΙΟΥΞΟΥΑΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΤΗΡΙΟΥ

Το ξεπέρασα, έτσι νομίζω, όπως πολλά άλλα στη ζωή μου. Μετάνιωσα όμως που δεν άνοιξα το στόμα μου να του πω δυο λογάκια: Το ότι μεγαλώνω δε με κάνει ανήμπορη και ανίκανη. Δε με βάζει σε διαδικασία απόσυρσης αλλά συνειδητοποιημένης ευχαρίστησης. Έχω γνώση. Αυτήν που δεν είχα ούτε στα 20 ούτε στα 30 ούτε στα 40. Κάποτε με ρώτησε κάποιος: «Γιατί λες την ηλικία σου, αφού μικροδείχνεις;» Ξέρεις γιατί λέω την ηλικία μου; Γιατί όταν πάτησα τα πενήντα, σήκωσα το κεφάλι μου στον ουρανό και ευχαρίστησα τη ζωή, που κατάφερα να τα φτάσω. Είμαι περήφανη για κάθε χρόνο που έζησα, που ξανασηκώθηκα, όσες φορές και αν έπεσα. Και έπεσα πολλές φορές. Γι αυτό λέω την ηλικία μου. Γιατί κάθε μέρα της είναι «βαρέο» ένσημο ζωής που έχω δουλέψει.