αρμονικά μέσα στις φλέβες σου. Σαν ήσυχο ποτάμι
που κυλάει ήρεμα δίπλα από αιωνόβια πλατάνια,
σιγοντάρει τους ήχους του δάσους και χάνεται
γλυκά, σκορπώντας στο δέλτα του. Κι έτσι ποιείς
ποίηση.
Ναι...
Όχι, η ποίηση της Κωνσταντίνας Κυρίμη δεν είναι
τέτοιο ποτάμι. Είναι μια άγρια παρέα λέξεων, που
ξεχύνονται ορμητικά, μπερδεμένες και ανταγωνιστικές για να φτάσει η καθεμιά πρώτη στην καρδιά
σου, στο μυαλό σου, στο στομάχι σου. Να σου
αφήσουν την αλήθεια τους, το ψέμα τους, τη
σαγήνη τους και να σε αναγκάσουν να ανασηκωθείς, να απορήσεις, να ανασάνεις βαθιά, να
ζήσεις...