ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ ΤΟΥ ΓΕΝΑΡΗ

Παραίσθηση Τις νύχτες αυτές, που μονάχος στο δωμάτιο κείτομαι, η επιθυμία να γράψω επανέρχεται. Σκεπτόμενος, σχεδόν έτοιμος να ξεθάψω μια εφηβική ανάμνηση, η ματιά μου καρφώθηκε παρατεταμένα στην ντουζιέρα. Και ξαφνικά εμπρός μου ζωντάνεψες. Να στέκεσαι ολότελα γυμνός σαν αρχαίος ανδριάντας. Το νερό να τρέχει, όλο και περισσότερο να ζεσταίνει. Η διαύγεια του καθρέφτη να υποχωρεί και το σφριγηλό σου σώμα να ιδρώνει. Μου χαμογελάς. Μα το μειδίαμά σου αυτό με προϊδεάζει για τα παρεπόμενα. Το βλέμμα μου τρέπω αμέσως αλλού –στην κουζίνα–. Εκεί που όταν μαγείρευα ερχόσουν πάντα πρόθυμος να... όχι! Το κεφάλι γυρνώ γρήγορα προς την πλευρά του κρεβατιού. Το κ ρ ε β ά τ ι. Εκεί που άλλοτε... Καλύτερα απόψε να μην γράψω τίποτα.