Πατέρας Ατρειδών Με κάθε ευκαιρία οι άντρες αλλάζουν τον αιώνα τους, από θηρευτές σε δάση με φωτιές τα μάγουλά τους μουσκεύουν με δάκρυα τιρκουάζ. Ποθούν τις πεθαμένες μάνες τους. Μυρίζουν το αίμα της γέννας τους και μασούν ωμό κρέας ξεχνώντας τα βογγητά των ζώων. Νάρκισσοι των σχολικών εορτών απαγγέλουν ποιήματα για μνηστήρες ομηρικούς. Παίζουν σε θεατρικούς μονολόγους συνήθως την Κλυταιμνήστρα μάνα τους και κάποτε τον πατέρα τους Αγαμέμνονα βασιλέα των Ατρειδών. Ερμαφρόδιτες Αλήθειες Η συντροφιά του ελέω Θεού ένα γυναικείο πορτρέτο του Ρέμπραντ. Η ομορφιά της γύρω στα τριάντα. Ανήδονη να κοιτάει τον ζωγράφο μ’ ένα περιδέραιο ρουμπίνια στον γυμνό λαιμό της. Τον ξημερώνει τ’ άρωμα στις μασχάλες της κι οι χρυσόμυγες στο στήθος της όπως αλλάζουν την αριθμητική των θηλών της. Τον αρνήθηκαν οι αντίλαλοι του παρελθόντος κι οι απολωλότες φίλοι. Μέχρι να έρθει η αυγή τυραννικά οι σκέψεις, παιχνίδια στα άδυτα του θανάτου. Στα μέγαρα των ενοχών του το σιωπητήριο της ενοχής σε ερμαφρόδιτες αλήθειες. Στο εικόνισμα ο Ταξιάρχης έτοιμος να επέμβει πριν ακουστεί ο κρότος. Στα ίχνη του αφερέγγυου χρόνου δεν υπάρχουν τα θεωρήματα του χθες. Υπάρχουν μόνο τα μαθηματικά του τώρα και η γεωμετρία της σιωπής. Ο Ποιητής Περί την ενάτη πρωινή πέρασε τα χαρακώματα. Χοροεσπερίδες και φωταψίες σε κλειδωμένα όνειρα. Επισκέφθηκε για τελευταία φορά τις λεύκες και τις ακακίες σε γη λοιμοκτονούντων. Αφέθηκε, όπως όρισε ο κωδωνοκρούστης χρησμός. Επέστρεψε ξεμέθυστος σε πασσάλους μοναξιάς. Χωρίς δικαιολογίες έψαχνε το διαμονητήριο του σκεβρωμένου χρόνου. Ο Παντοκράτορας όρισε το θνητόν και το αιώνιον. Ιδιοκτήτης φωτοστέφανου, τον έχρισε κριτή. Άλλοτε ετοιμοθάνατος με το δρεπάνι της τύχης σπασμένο, άλλοτε συντονισμένος στα φτερά τρυγόνας υψιπετής κι άλλοτε στις πυργωμένες ηδονές μικρών καλογέρων ικέτης, του έθεσε τους όρους στο κατηχητικό της Ματαιότητος.