Κι αν ’ρθει η ώρα εκείνη,
–απ’ τα θεία–
που θα πρέπει, ξέρετε, να αποθάνω,
θα συμβιβαστώ σε μια καρέκλα πάνω,
καθισμένη,
σίγουρα δίπλα στο παραθύρι.
Κι ύστερα, με τα μάτια του θανάτου,
θα αγναντεύω την ακροθαλασσιά,
που μόνο αυτό θα μου λείψει,
απ’ την ασχήμια αυτή
τούτου του κόσμου,
που με καταδίκασε η μάνα, έναν χειμώνα.
Κι όταν πια η ψυχή
θα αποχαιρετά αυτό το μπλε της θάλασσας,
για να συναντήσει το γαλάζιο εκείνο, του ουρανού,
θα έχω έναν λόγο παραπάνω,
για να φύγω γρηγορότερα.