ΚΑΘΕ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ εμπεριέχει ένα αίτημα ακύρωσης του χρόνου: γράφοντας, ζωγραφίζοντας, σκαλίζοντας το μάρμαρο, ο καλλιτέχνης προσπαθεί να νικήσει τον χρόνο, να φτιάξει κάτι ες αεί. Εδώ, ο συγγραφέας επιχειρεί να δείξει με τρόπο απλό και χειροπιαστό το πώς κάποιοι ποιητές στήνουν έναν ολότελα καινούριο κόσμο, πιο πραγματικό από τον πραγματικό, πώς τον απεικονίζουν και πώς ταυτόχρονα οδηγούν το μάτι του αναγνώστη να διακρίνει διά γυμνού οφθαλμού και τα μη ορατά. Γιατί τα ποιήματα δεν γράφονται, βέβαια, με ιδέες, αλλά ούτε και με λέξεις? γράφονται με εικόνες. Σύντομα δοκίμια, που δεν απαιτούν ιδιαίτερες γνώσεις? απλώς κάποια προσοχή και ενίοτε διάβασμα του ποιητικού κειμένου «με το μολύβι στο χέρι». Τα κεφάλαια του τόμου: «Διονύσιος Σολωμός. Η πρώτη γραφή του “Λάμπρου”», «Αλέξανδρος Μάτσας. Η πάλη της ποίησης με τον χρόνο», «Μανόλης Αναγνωστάκης. Διαβάζοντας ποιήματα, Αναγνώστες του Αναγνωστάκη, Σαν τα παλιά τα γυάλινα ρολόγια...», «Τίτος Πατρίκιος. Ενώπιος ενωπίω, Λυσιμελείς σκέψεις για την πολιτική και για τον έρωτα», «Γιώργης Μανουσάκης. Οι δυσκολίες της κατανοητής ποίησης, Τοπίο μυστικό», «Αργύρης Χιόνης», «Διονύσης Σαββόπουλος. “Φύσα, θάλασσα πλατιά”, “Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο”» και, τέλος, «Η ανθολογία Χαμηλή φωνή».