«Ο Σάτο έχει αναλάβει το εντυπωσιακό έργο να απομονώσει, με αναλυτική ακρίβεια, τις πηγές της αντίστασης εντός της θεωρίας που γενικά θεωρείται δομιστική. Η διατριβή του προσφέρει μια αριστοτεχνική και εμβριθή ανάγνωση των Φουκώ, Φρόυντ, Λακάν, Ντεριντά και Αλτουσέρ, μεταξύ άλλων. Ο τρόπος με τον οποίο εξηγεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα κειμένων αυτών των συγγραφέων είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικός. Πράγματι, ο Σάτο δείχνει επιτυχώς ότι η θεωρία του υποκειμένου, αν εννοηθεί στη σχέση της με μια συγκροτητική ενόρμηση θανάτου, φέρει τη δυνατότητα της αντίστασης στην ωμότητα του νόμου και της παροχής μιας βάσης για μια γενική θεωρία της αντί στασης. Ο Σάτο δείχνει περαιτέρω ότι ο δομισμός δεν πρέπει να θεωρείται μια “στατική” περιγραφή κοινωνικών και γλωσσικών δομών, και ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι, αντιθέτως, μια διαχρονική θεώρηση των δομών που λαμβάνει υπόψη –χωρίς να εξημερώνει– τις δυνάμεις της ενδεχομενικότητας. Ξεκινώντας από την ενόρμηση θανάτου και την ενδεχομενικότητα των δομών, και μέσω ενός επιχειρήματος που είναι τόσο εμβριθές όσο και διαφωτιστικό, ο Σάτο κατασκευάζει μια εξήγηση για την αντίσταση στο πλαίσιο του δομισμού (αλλά και μια αιτιολόγηση για εκείνη και το μέλλον της), αναζωογονώντας έτσι μια συζήτηση που έχει δυστυχώς βαλτώσει εδώ και κάποιο καιρό σε κλισέ και παρανοήσεις».
Judith Butler