Διαβάζεται με πολλούς τρόπους αυτό το τρίψυχο βιβλίο, σαν ιστορία σαν παραμύθι σαν ελεγείο. Αφήνει ένα γερό καταπίστευμα δύναμης στον αναγνώστη: τη γνώση ότι τίποτα δεν χάνεται γιατί όπως καταλήγει η Κομνηνή «…ο λόγος της Ιστορίας γίνεται φράγμα πανίσχυρο για το ρεύμα του χρόνου και…συγκρατεί και περισφίγγει όλα όσα επιπλέουν και δεν τα αφήνει να ξεγλιστρήσουν σε λήθης βυθούς.» Κατάφεραν να ξαναχτίσουν την πόλη τους οι «δυο ταπεινοί Βαρωσιώτες και παθιασμένοι συνοδοιπόροι», η Άννα Μαραγκού και ο Πέτρος Φιάκκας, μέσα σε αυτό το μπλε κουτί με τις ιστορίες και τις εικόνες, και να την παραδώσουν στις ερχόμενες γενιές σαν φυλαχτό.