Το βιβλίο αναφέρεται στο ξαναζωντάνεμα ενός συνεχούς διαλόγου με τον εκλιπόντα σύντροφο της ζωής μου, Αιμίλιο Ζαχαρέα, που χρωμάτιζε όσο ζούσε την κοινή μας μέρα και μοίρα. Πρόκειται για αναβίωση λόγων που δεν περιορίζονται στο να τον κρατούν ζωντανό μέσα μου, αλλά με παροτρύνουν να εμβαθύνω, κατά το δυνατόν, σε κρίσιμα ζητήματα πολιτικής σκέψης και κριτικής, που αποτέλεσαν κατά καιρούς πνευματικά ερεθίσματα για μια επαναλαμβανόμενη μεταξύ μας ανταλλαγή απόψεων. Ίσως ο αναγνώστης, πέραν των ιδεών που αναπτύσσονται εδώ, δει το παρόν κείμενο ως κέντρισμα για να στοχαστεί, όχι μέσα από γεγονότα αλλά μέσα από την πνευματική αγωνία δύο ανθρώπων, την πάλη των ιδεών που σημάδεψαν τον 20όν αιώνα και συνεχίζουν να μας ταλανίζουν παρ’ όλες τις ιστορικές διαψεύσεις. Γνωρίζω, πως κάθε είδος λόγου, ακόμη και ο επιστημονικός, είναι μια αφήγηση, μια ιστορία ζωής που ο συγγραφέας διηγείται προσπαθώντας να κάνει τους άλλους κοινωνούς των σκέψεων και των εμπειριών του και, κυρίως, του νοήματος που συνήγαγε. Όταν, όμως, αυτή η αφήγηση παίρνει τη μορφή του εσωτερικού, ψυχικού διαλόγου μ’ έναν άνθρωπο που έχει οριστικά αποχωρήσει από τον κόσμο μας, τότε δεν είναι απλώς ανάμνηση, είναι κάτι περισσότερο: είναι προσπάθεια του ζώντος να συλλάβει το νόημα της ανάστασης? ουσιαστικά, την κρυμμένη στην ανθρώπινη σχέση ενατένιση της αιωνιότητας.