Υπάρχουν δυο χωριά κρυμμένα μέσα στις δασωμένες πλαγιές του Ασπροποτάμου Καλαμπάκας. Το ένα είναι παγιδευμένο μέσα σ’ έναν όρκο σιωπής, αποκόπτοντας τη μικρή του κοινωνία από τον υπόλοιπο κόσμο και σέρνοντας τους κατοίκους του αργά αλλά σταθερά στη σήψη και την αποσύνθεση. Το άλλο είναι εγκαταλελειμμένο. Τα σπίτια του έχουν ρημάξει και έχουν γίνει βορά στην πλούσια χλωρίδα της περιοχής, καθώς οι κισσοί πλέκουν δίκτυα στους τοίχους τους και τα χόρτα φυτρώνουν στις στέγες τους. Οι κάτοικοι αυτού του χωριού το εγκατέλειψαν μέσα σ’ ένα βράδυ, χωρίς ποτέ να πουν στις αρμόδιες αρχές τον λόγο που τους έκανε να το εγκαταλείψουν έτσι ξαφνικά. Υπάρχουν δυο οικογένειες που η ειμαρμένη τις ένωσε με αγάπη, μίσος και έντονες στιγμές που πέρασαν απαρατήρητες, γιατί δεν μπόρεσαν να συνειδητοποιήσουν την αξία τους τη στιγμή που έπρεπε. Υπάρχουν δυο αδελφές που βαδίζουν σε επικίνδυνες ατραπούς. Η Μάρθα, που η ζήλεια της ταΐζει με οργή και θυμό την ψυχή της, μεταμορφώνοντάς τη σε δυνάστη, δολοπλόκο και δολοφόνο· και η Κορίνα, που επιλέγοντας την ανοχή απέναντι στην αδελφή της, αλυσοδένεται με την κατάρα της ακούσιας συνενοχής. Γύρω από αυτά τα χωριά, τους κατοίκους τους, τις δυο οικογένειες και τις δυο αδελφές, περιφέρονται ακαθόριστες μορφές, οι οποίες κάποιες φορές διαγράφονται και άλλες εξαφανίζονται, προσπαθώντας να αποκτήσουν σχήμα. Είναι φάσματα αδικημένων ψυχών που γυρεύουν τη δικαιοσύνη και την εκδίκηση. Άραγε, μπορούν οι νεκροί να εκδικηθούν;