Ύστερα ξάπλωσε και παραδόθηκε στις σκέψεις του. Σκεφτόταν τα παιδιά που έκανε παρέα, ένα ένα και όλα μαζί, τις δυο διαφορετικές συντροφιές του, τα πατριωτάκια του από τη μια με τους διαπληκτισμούς και τον αχαλίνωτο κάποιων εγωισμό και τους Πόντιους με τα ευφυολογήματά τους, το χιούμορ, την «πλάκα» τους. Τα πολύ προσωπικά τους αυτοί τα έλεγαν στα ποντιακά, όπως και οι άλλοι τα οικογενειακά τους τα έλεγαν στα βλάχικα. Μερικές φορές τους καταλάβαινε τι έλεγαν, κάποιες άλλες όχι αλλά και δεν τον πολυπείραζε τον Κωνσταντή στο βάθος, όταν δεν καταλάβαινε τι ακριβώς είπαν μεταξύ τους· ήταν δικαίωμά τους κι ας έστελναν την κοινωνική ευγένεια περίπατο. Για τον Κωνσταντή κάποια άλλα πράγματα μετρούσαν πιο πολύ: εκτιμούσε την καλή καρδιά και την αλληλεγγύη, τις δε νοοτροπίες, τους ιδιάζοντες χαρακτήρες και τα ιδεολογήματα που δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους αυτός τα γεφύρωνε, τα ταίριαζε και τα ζούσε αρμονικά με κάτι πολύ απλό, εντελώς απέριττο, ως τη στέρηση λιτό και αγνό, πλούσιο συνάμα, ονειρικό, φανταχτερό κι αυθόρμητο, ένα πράγμα που του γέμιζε την ψυχή, χωρίς να χρειάζεται λεφτά, χωρίς να του θέτει καμιά κοινωνική απαίτηση. Αυτό ήταν το τραγούδι.